Birbirinden lezzetli ağzımızı sulandıran meyveler bizleri bekliyor. Ağaçlarına iyi bakalım ki yaz aylarında en güzel ürünlerini cömertçe sunsunlar...

Kiraz vişne kayısı erik şeftali ve nektarin sert çekirdekli meyve ağaçlarından bazılarıdır. Yetiştirilmeleri pek zor değildir. Bunlardan vişne kayısı ve erik her türlü karasal iklim koşullarında kışları çok sert geçen bölgelerimizde dahi yetiştirilebilirler.

- Bu ağaçların tüm çeşitleri aşırı toprak suyu olan yerlerde drenaj önlemleri alınmadan yetiştirilmezler. Çünkü aşırı toprak suyu gövdeden zamk ve özsu salgısını dışarı vererek ağaçları zayıf düşürür. Hatta onları öldürebilir.

- Meyve ağaçları direkt rüzgar alan bölümlere dikilmemelidir. İlkbahar geç donlarına karşı siper ağaçların gerisinde yetiştirilmelidir.

- Ağaçlar büyüdükçe; özellikle vişne kayısı ve erik ağaçlarında ağaç tacının iç dallarındaki sık ve ince dallarda budama zamanında seyreltmeler yapılmalıdır. Bu sayede ağacın tüm ana dallarının güneş ışığından daha fazla yararlanması sağlanır. Böylece daha iri ve verimi yüksek meyveler alınması mümkün olur.

- Vişne kayısı şeftali kirazın ve bazen de eriğin başlıca mantar hastalığı mumya hastalığıdır. Kayısı ve erikleri bunun dışında yaprakdelen (çil) hastalığı da etkiler. Kirazlarda bu hastalık çok daha az zarar yapar. İç kurdu zararlısı elma ve cevizlerden sonra kayısı erik ve biraz da şeftali ağaçlarını tercih eder. Uygun ürünler nisan ayı ortalarından itibaren 10-12 gün aralıklarla 3-4 defa püskürtülür. Meyveler organik koşullarda yetiştirilmek istenirse sert çekirdekli meyveler hastalığın çil ve beneklerine ve iç kurtlarına katlanılarak tüketilebilir. Fakat bu defa da meyvenin pazar değeri düşer.

- İster büyük ister bodur olsun bahçenize mutlaka en az 3 çeşit kiraz dikmelisiniz. Çeşitlerden birisini de o bölgenin yerli çeşitlerinden seçmelisiniz. Çünkü farklı çeşitlerin çiçek tozlarının farklı zamanlarda tozlaşma yapması her yıl sağlıklı meyve alınmasını sağlar.

- Kirazların aşılı olanları seçilirse toprak suyu seviyesi yüksek bahçeler için suyu seven anaç üzerine aşılanmış çeşitler seçilmelidir. Toprak suyu fakir ve nispeten çorak topraklar için kurağa dayanıklı anaç üzerine aşılanmış çeşitler seçilmelidir. Bodur çeşitlerde de bahçe ikliminin kışları sert ya da ılıman oluşuna ve bahçe toprak su seviyesine uygun çeşitler tercih edilmelidir.

- Şeftali bazı karasal iklimli yerlerde bahçe sahiplerinin bireysel merakıyla yetiştirilebilir. Fakat bu bölgelerde yetiştirilen şeftali ağaçları çok kere cılız kalır ya da ilkbaharın sert ve geç donlu günleri dolayısıyla çiçekleri donar meyve vermez.

- Şeftalinin yakın akrabası tüysüz meyvesiyle tanınan nektarinse tamamen ılıman kış ayları geçiren bölgelerde yetiştirilebilir. Soğuk ve dona karşı şeftaliden daha duyarlıdır. Toprakları mutlaka geçirgen ve tınlı topraklar olmalı her yıl humus ve organik maddeler ilave edilip toprak zenginleştirilmelidir.










- Vişne kayısı ve erik her türlü karasal iklimde kışları çok sert geçen bölgelerde yetiştirilebildiği gibi geçit bölge iklimlerinde de kolayca yetiştirilebilir. Erik ağaçlarının siyah cinslerinin birçoğu karasal iklimde yetiştirilebilirken bazı siyah ve alacalı çeşitleri can eriği papaz can eriği gibi çeşitleri kışları nispeten ılık bölgelerde iyi sonuç verir.

- Kayısı ağaçlarının bazı erkenci çeşitleri veya bazı bölgelerdeki ilkbahar aylarının geç donlarıyla tüm çeşitlerdeki çiçekler soğuk ve dondan zarar görür meyve verimi çok düşer ya da hiç olmaz.

- Sert çekirdekli meyve ağaçlarının yetiştirilmesinde en temel ilke şudur: Bahçeye dikilen meyve fidanları ister normal ister bodur çeşitler olsun aşı gözü mutlaka toprak seviyesinden 10 santimetre yukarda kalarak dikilmelidir. Toprak seviyesinin çökmesi ya da sürüm ve çapalama sırasında toprak seviyesinin yükseleceği dikkate alınarak daha ilk fidan dikimi sırasında bu noktaya çok dikkat edilmesi gerekir. Bu kuraldaki toprak seviyesinin bitki aşı gözünü kapatması ve boğması yahut tersi durumda aşı gözünün çok yukarda olması ağacın gelişimini engeller.

- Sert çekirdekli meyve ağaçlarının beslenmesinde bahçe toprağının mineral madde seviyesinin toprak analizi yapıldıktan sonra o bölgenin tarım uzmanının önerdiği şekilde planlanması uygundur. Fakat genel kural fosfor ve potasyum oranı yüksek gübrelerin bir yıl öncesinden en geç eylül ayı sonuna kadar yıllık doz 2 veya 3 kısma bölünerek verilmesidir. Azotlu gübrelerse ilkbahar ayları başlangıcında yağışlardan hemen önce verilmelidir. Meyvelerin olgunlaşmasına doğru bir miktar daha potasyumlu gübreler verilir. Yaz ayları başındaysa iz elementleri içeren gübreler verilmelidir.