Sessizce geldi katıldı aramıza .Bir sandalye verdiler hemen oturup dinlemeye başladı konuştuklarımızı.İştebu kızın annesi babası öldü.Adın ne senin?Gamze Gamze Kara .Kara ha Evet karaydı saçları karaydı gözlerikaraydı teni.Ya şimdi?Ya bundan sonra?Kara mı olacaktı bahtı.Senin de fotoğrafını çeksin abla hadi!Çeksin mi?Omzunu silkti sadece sessizce baktı gözleri.Sessizce ve kırık Umutsuzluğuydu objektife takılan.Kömür gözleri parlamıyorduiçten içten ağlıyordu bu kara yüz dudakları gülmeyi unutmuştu. Yine de sessizce baktı gözleri objektife sessizce ağladı Dokuz yaşında kendisine can verenleri kaybetmişti Gamze.Toprağın öfkesiydi onları uzaklara götüren.Kayalarındağlarıntaşların öfkesi.Olsun anneannesi vardı yaona bakardı.Nereye kadar?

Farkındaydı ölümün soğuk elleri anne babasını sçmişti.Beni görüyorlardırdeğil mi?Yanımdalar biliyorum .Beni seviyorlar.Tek üzüldüğümkeşke uzaklara gitmeselerdi. Sessizce baktı gözleri yine sessizce sordu. Bir de kardeşi vardı Gamze’nin yedi-sekiz yaşlarında Kara soyunun tek temsilcisiydi Barışbırakır mıydı amca onu öyle çadırkentlerde.

Aldıgötürdü Afyon’a.Ya Gamze?O sadece ve sadece bir kız çocuğuydu amcaya yaraşmazdı! Sessizce baktı gözleri o anda Anne acıktım yemek yiyelim diyemeyecekti artık.İş başa düşmüştükendi kendini doyurmak zorundaydı. Aldı eline kovalarıdoğru aşevine.Hey küçük kız nasıl taşıyacaksın o yemekleri?Çadırımız uzakta tekrar tekrar gelememhem ben yalnızımannem babam yok ki. Sessizce baktı gözleri kadına sessizce yürüdü. Kara Gamze bir küçücük hayat işte taşların molozların demirlerin arasından sıyrılan . Toprağın öfkesine yenik düşmeyen bir küçücük yürek öfkenin bağışladığı bir küçücük can.Okula gidecek büyüyecek. Silinmeyecek elbet bu öfke zihninden sarstıkça sarsacak Kara Gamze’yi.En derinde bir yerlerde o uğultu hep duyulacak. Sessizce baktı gözleri arkamızdan sessizce el salladı.