Gördün ya bir kere gözlerimi bir kere gökyüzünün mavisini fark ettin ya bir kere şöyle içinden gelerek derin bir nefes çektin ya; artık hiçbir şeyi eskisi gibi görmeyeceksin.
Bir kere öğrendin ya güneş nasıl doğuyor gece uyumadan nasıl sabaha varıyor bir kere tan vaktinin o taze halini öğrendin ya bir daha güneşi görmeden yaşamayacaksın.
Seni çok sevdim ya ben hani kimsenin kimseyi sevmediği gibi sevdim ya artık kimsenin sevgisiyle mutlu olamayacaksın.
Bir sevişmenin en şiddetli yerinde defalarca adımı haykırdın ya bir daha hiçbir ismi dudaklarına bu kadar yakıştırmayacaksın.
Sevilince öğrendin ki; bir kadın sevdiği adamın elini hiç bırakmazmış. Ve hiçbir el bir sevgilinin o zarif ve küçük elleri kadar güçlü olmazmış…
Sevildiğinde yüreğinin içinde açan çiçekleri gördün. Birinin senin ömrüne nasıl renk kattığını ve hayatı biriyle paylaşmanın aslında ne büyük bir lüks olduğunu…
Birinin kalbini emanet aldığında onu kırmaman gerektiğini çünkü kırdığında yine kaybedenin sen olduğunu öğrendin.
Hiçbir mevsimin hiçbir melodinin hiçbir tadın seni seven bir elin başını okşadığında verdiği huzuru vermediğini öğrendin.
Ömür dediğin bu serüvende hiç bilmediklerini öğrendin sevildiğinde seni severken eğittim belki de… Şimdi sıra sevmeyi öğrenmende…
Candan Ünal
Paylaş