Konu: Ahmet Kutsi Tecer Şiirleri

ANNELER



Dal bir gün dedi ki tomurcuğuna:
- Tenimde bir yara işler gibisin
Titrerim rüzgarlar keder vermesin.

Anneler beşikten der çocuğuna:
- Acını görmesin gözüm alemde
Teselli demeksin bana son demde.

Bütün ümitleri yel alır gider
Tomurcuk açılır sel alır gider
Anneler büyütür el alır gider.


Ahmet Kutsi Tecer

BAŞBAŞA



İşte bir vazoda açmış iki gül
İşte bir saksıda eşsiz kuşkonmaz.
Gülleri gördükçe gönlüm bir bülbül
Saksıya baktıkça içimde bir haz.


Dışarda fırtına uğultu tipi
Odada sessizlik tutulur gibi.
İşte o da geldi evin sahibi
Oturduk eskiden konuştuk biraz.


Dışarda fırtına tipi... Yerler kar
İçerde başbaşa iki bahtiyar.
Onları ısıtan eski bir bahar
Dışarda yepyeni bir kış bir ayaz.


Ahmet Kutsi Tecer

BESBELLİ



Besbelli ölümüm sabahleyindir.
İlk ışık korkuyla girerken camdan
Uzanbaşucumda perdeyi indir
Mum olduğu gibi kalsın akşamdan.


Sonra koş terlikle haber vermeye
'Kiracım bu sabah can verdi' diye
Üç beş kişi duysun ve Belediye
Beni kaldırmaya gelsin odamdan


Evden çıkar çıkmaz omuzda tabut
Sen de eller gibi adımı unut
Kapımı birkaç gün için açık tut
Eşyam bakakalsın diye arkamdan.


Ahmet Kutsi Tecer

BİR GÜN EDİRNEYE GELİRSEN



Bir gün Edirne’ye gelirsen eğer
Beni bulamazsan hiçbir tarafta
Bari ayağını çabuk tutuver
İnan bekliyorum seni Arafta.


Ne sağa ne sola kımıldamadan;
Bana sensiz cennet bile cehennem.
Cennete giremem orada yoksan
Cehenneme ise gitmek istemem.


Eğer oyalarsa seni Edirne
İstemezse gönlün ayrılmak oradan
İnansam beni de özlediğine
Ben de Edirne’ye dönerdim inan.


Ahmet Kutsi Tecer

BİR TOPRAK İŞÇİSİNE



Sen omuzunda yorgan elinde torban
Sen mevsim işçisi büyük gezginci
doğduğundan beri sen anan baban
Orakçı çapacı ırgat ekinci


Sen anan ve baban... Siz topraksızlar
Sizi ben tanırım uzun yollardan.
Size en yığın yığın büyük yalnızlar
Sizi de yaratmış bizi yaradan.


Ekip biçtiğiniz toprak sizindir
Sizindir zorluğu derdi mihneti.
Sizin çektiğiniz derde dar gelir
Tanrının ambarı olsa cenneti.


Ve cennet dünyanın kurulduğundan
Beridir Tanrı’nın düşüncesidir.
Sen sabrını yere çaldığın zaman
Bu güzel hulyadan Tanrı ürperir.


Siz ey yığın yığın büyük yalnızlar
Sizi de yaratmış bizi yaradan.
Ey mevsim işçisi ey topraksızlar
Sizin toprağınız size bu vatan.


Ahmet Kutsi Tecer

ÇINGIRAK



Bir gün parmaklığa elin varmadan
Bir titreyiş gibi çalar çıngırak.
Mevsimler geçtikten sonra aradan
Bu ses beni bir gün çağırsın bırak...


Kumluktan serperken dallar başına
Geç hızla merdiven gelir karşına
Eşikten atlarken ayak taşına
Bu sesler içimde yer etsin bırak...


İt işte önünde kapım aralık
Oda bıraktığın gün kadar ılık
Bir ince su sesi gibi lık lık lık
Gönlünden nedamet boşansın bırak...


Ahmet Kutsi Tecer

HALAY



Çekin halay çalsın durmadan sazlar
Çekin ağır ağır halay düzülsün.
Süzülsün oyunlar süzülsün nazlar
İnce beller mahmur gözler süzülsün.


Tutun kızlar tutun birleşsin eller
Çalın sazlar çalın kırılsın teller.
Dönün kızlar dönün kıvrılsın beller
Uzun siyah saçlar tel tel çözülsün.


Bakışlar saçılsın kirpiğinizden
Kayan yıldızlar gibi geceki izden
Etekler içinde naz eden dizden
Üzülsün bu deli gönlüm üzülsün.



Ahmet Kutsi Tecer

ILGAZ DAĞLARINDAN



Siz ağaçlar elbet beni bildiniz
Ben sizden ayrılmış yürür bir dalım.
Ey çamlar köknarlar ey yeşil deniz.
Ben kendi kendini sürür bir dalım.


Kırığım içimden çıkmaz bu acı
Gün oldu başıma hasretin tacı
Düşündüğüm zaman asıl ağacı
İçimi yalnızlık bürür bir dalım.


Ne sert kış ne gümrah ve gölgeli yaz
Ne ılık meltemler ne keskin ayaz.
Mevsimler derdime bir şifa olmaz
Ben kökünden kopmuş çürür bir dalım


Ahmet Kutsi Tecer

İHTİYAR AŞIK



Yıllardan beridir ağaran teller
Bu akşam parıldar şakaklarımda
'Bu gece ömrümün en son demi der
Büsbütün ağarsın varsın yarın da...'


Çırpınır göğsünün içinde kalbi
Bir yaşlı ağaca sinen kuş gibi
Nedir bu esrarlı halin sebebi?
Neden parlıyor o gözler? Bir oda:


Yaşlanmış altında ipek bir sedir
Bir kız ki ay ondan parlak değildir
Öptükçe ağaran bir gül denilir
İhtiyar bülbülün dudaklarında


Ahmet Kutsi Tecer

İLK UYKULAR


Yıllar var o zaman küçüktü göğsün
Boğuşmak bilmezdin bu kuş tüyüyle
Hülyanın ve yazın ve teneffüsün.
Sihriyle uyuyan bir kızdın öyle.


Alsan da koynuna seher yelini
Saçının vermezdin ona telini
Elinin üstüne konan elini
Çekerdin ansızın bir ürpermeyle.


Ey şimdi boğulmuş yorgun soluyan
Kumral kız! Şu atlas yastığa dayan
O hafif hülyalı ilk uykulardan
Ne zaman ne zaman uyandın söyle?


Ahmet Kutsi Tecer