Zehir
Çocukken haftalar bana asırdı;
Derken saat oldu derken saniye...
İlk düşünce beni yokluk ısırdı:
Sonum yokluk olsa bu varlık niye?
Yokluk sen de yoksun bir var bir yoksun!
İnsanoğlu kendi varından yoksun...
Gelsin beni yokluk akrebi soksun!
Bir zehir ki hayat özü faniye...
* Necip Fazıl'ın son şiiri
Mayıs 1983
Necip Fazıl Kısakürek
Paylaş