Konu: Felsefik Hikayeler ve Deyişler

küçük istavrit


"İşte" demiş ermiş "Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse o aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şüphesiz şunu da unutmayın. Hayat pazarında alan değil veren kazançlıdır her zaman..."


Küçük istavrit yiyecek birşey sanıp hızla atıldı çapariye. Önce müthiş bir acı duydu dudağında gümbür gümbür oldu yüreği. Sonra hızla çekildi yukarıya. Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü neye benzerdi acep gökyüzü

Bir yanda büyük bir merak bir yanda ölüm korkusu. "Dudağı yarıklar" denir şanslıdır onlar hani görüp de gökyüzünü insanı oltadan son anda kurtulanlar.

Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu; küçük istavrit anladı yolun sonu; koca denizlere sığmazdı yüreği oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu minik yüzgeci.

İnsanlar gelip geçtiler önünden; bir kedi yalanarak baktı gözünün içine;yavaşça karardı dünya başı da dönüyordu. Son bir kez düşündü derin maviyi beyaz mercanı bir de yeşil yosunu.

İşte tam o anda eğilip aldım onu; yürüdüm deniz kenarına; bir öpücük kondurdum başına. İki damla gözyaşından ibaret sade bir törenle saldım denizin sularına. Bir an öylece bakakaldı; sonra sevinçle dibe daldı gitti tüm kederimi söküp atarak teşekkürü de ihmal etmemişti; birkaç değerli pulunu elime avuçlarıma bırakarak.

Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme; sorar gibiydiler neden yaptın bunu niye? "Bir gün" dedim "Bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz son ana kadar hep bir umudum olsun diye"

Derviş kaşığı

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine; "Sevginin sadece sözünü edenlerle onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?" "Bakın göstereyim" demiş ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.

Ermiş; "Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş. "Peki" demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar öylece aç kalkmışlar sofradan.

Bunun üzerine "Şimdi..." demiş ermiş "Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe." Yüzleri aydınlık gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. "Buyrun" deyince her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içmişler çorbalarını. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan.

Kurbağa Masalı...


Günlerden birgün ... kurbağaların yarışı varmış. Hedef çok yüksek bir
kulenin tepesine çıkmakmış. Bir sürü kurbağa da arkadaşlarını seyretmek
için toplanmış.Ve yarış başlamış. Gerçekte seyirciler arasında hiçbiri
yarışmacıların kulenin tepesine çıkabileceğine inanmıyormuş. Sadece şu
sesler duyulabiliyormuş:
"Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar!"
Yarışmaya başlayan kurbağalar kulenin tepesine ulaşamayınca teker teker
yarışı bırakmaya başlamışlar. İçlerinden sadece bir tanesi inatla ve
yılmadan kuleye tırmanmaya çalışıyormuş. Seyirciler bağırıyorlarmış:
"...Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar!.."
Sonunda bir tanesi hariç diğer kurbağaların hepsinin ümitleri kırılmış
ve yarışı bırakmışlar. Ama kalan son kurbağa büyük bir gayret ile mücadele
ederek
kulenin tepesine çıkmayı başarmış. Diğerleri hayret içinde bu işi nasıl
başardığını öğrenmek istemişler. Bir kurbağa ona yaklaşmış ve sormuş bu
işi nasıl başardın diye.O anda farkına varmışlar ki....
kuleye çıkan kurbağa sağırmış!

Olumsuz düşünen insanları duymayın... Onlar kalbinizdeki ümitleri çalarlar!

Olumsuz düşünceler ne kadar etkiler yaşamımızı peki ya siz; çevrenizde başaramayacağınızı düşünen insanlar varken nereye kadar devam edersiniz ümitlerinizin kırılma noktası nedir? Ümit etmek başarıyı nasıl böylesine etkiler? Ve olumsuz düşünceler hedeflerimizden nasıl uzaklaştırı bizleri?

Büyü Dükkanı


Uzak diyarlardan birinde bir ülkede yemyeşil tepelerin arasında kışın bembeyaz bir kar örtüsü ile baharda rengarenk kır çiçekleri ile kaplanan bir vadi vardı. Ortasından küçük bir ırmağın geçtiği bu vadi "büyülü vadi" olarak anılırdı. Ona bu adı veren ise vadideki ilginç bir dükkân ile bu dükkânda yaşananlardı. Ünü ülkenin dört bir yanına yayılmış olan dükkânın adı "büyü dükkânı" idi.

Büyü dükkânı�nın sahibi ak saçlı ak sakallı bir ihtiyardı. Burası aynı zamanda onun yaşadığı yerdi. Bu nedenle dükkânın dışarıdan görüntüsü tıpkı bir ev gibiydi. Üç tarafında da yeşil çerçeveli pencerelerin olduğu tamamı ahşaptan yapılmış olan bu binaya bir verandadan giriliyordu. İçeri girer girmez ilginç eşyalarla donanmış oldukça geniş bir oda ile karşılaşıyordunuz. Büyük bir kütüphane üzerlerinde çok sayıda eşyanın bulunduğu raflar masa ve konsollar dükkânın dört bir tarafını kaplıyordu.

Ancak bu kalabalık görüntü içinde çok etkileyici bir düzen göze çarpıyordu. Bütün eşyalar belli bir estetik içinde duruyor ve bu estetik hiçbir zaman bozulmuyordu.

Büyü dükkânını çevreleyen pencereler içerdeyken bile günün aydınlığına ve vadinin güzelliğine hakim olmanıza izin veriyordu. Dükkânın içinde arka taraftaki bölmeye açılan bir kapı vardı. Bu bölmede mutfak banyo ve yatak odası bulunuyordu. Dükkâna gelen müşteriler arka tarafa açılan kapıyı daima kapalı görürlerdi.

Her insanın yaşamında çok istediği ancak sahip olamadığı birşeyler vardır ya da sahip olup kaybettiği şeyler. Bazen de sahip olduğu ancak kurtulmak istediği şeyler. İşte bütün bunlar o ülkede yaşayan insanların bir kısmı için büyü dükkânına gelme nedeniydi. Bu dükkânda isteklerinizi sınırlamak zorunda değildiniz. Müşteriler hayal edebildikleri her şeyi isteme ve alma hakkına sahiptiler. Tabii bedelini ödedikleri takdirde. Her yerde olduğu gibi bu dükkânda da almak istediğiniz şeyin bir bedeli vardı.

Bu bedelin ne olacağı dükkân sahibiyle yaptığınız pazarlık sonucunda ortaya çıkardı. Ancak büyü dükkânında yapılan pazarlıklar günlük yaşamdakilerden biraz farklı olur ve pek çok müşteriyi şaşırtırdı.

Dükkân sahibi yaşlı adam her sabah gün ağarırken kalkar kendine büyük bir fincan kahve yapar ve bir insanın isteyebileceği her şeyin var olduğu dükkânıyla gurur duyarak kahvesini yudumlardı. Kahvenin ardından gelen zevkli bir kahvaltıdan sonra da pencerenin perdelerini sonuna kadar açarak sallanan koltuğuna oturur ve içeri dolan gün ışığının yardımıyla okumaya başlardı.

Büyü dükkânında satıcı olmak bilgelik isterdi. O güne kadar dükkâna gelen hiçbir müşteriyi geri çevirmemisti dükkân sahibi. Herkes çok istediği birşeye sahip olmak uğruna onca yolu göze alarak gelir ve mutlaka alabileceği en iyi şeyi almış olarak çıkardı. Ama genellikle aldığı şey istediği şeydençok farklı olurdu.

Yaşlı adam ara sıra okuduğu kitaptan başını kaldırır yolu gören pencereye bir göz atardı. Sabah dışarı baktığında yağan karın yolu iyice kapattığını gördü. Bu havada gelen giden olmaz diye düşünüp hüzünlendi.

Büyü dükkânı hemen her gün bir müşteri ağırlardı. Ancak yılda birkaç kere de olsa kimsenin uğramadığı günler olurdu. Yaşlı adam o günün de bunlardan biri olmasından korktu. Nedense işsizlik içini ürpertmişti. Tam o sırada uzakta bir karartı gördü. Kar beyazının kamaştırdığı gözlerini kırpıştırıp tekrar baktığında bunun yaklaşmakta olan bir insan olduğunu anladı.

İçini bir sevinç kapladı. Gidip sobasına bir odun attı ve tam pencerenin karşısındaki sallanan koltuğa oturup müşterisini beklemeye koyuldu.

Kış mevsiminin bu soğuk gününde epeyce üşümüş yorgun düşmüş olmalıydı. Kapının önüne gelinceye kadar gözlerini hiç ayırmadan izledi onu. İyice kulak kabarttı. Üç basamakla çıkılan ahşap zeminli verandadaki ayak seslerini ve onlara eşlik eden gıcırtıyı duymaktan çok hoşlanırdı.Beklediği kişinin ayak sesleri ikinci basamakta kesilirdi. Müşteri çalmadan kapıyı açmamayı prensip edinmişti yaşlı adam. Çünkü hemen herkes o kapının önünde durup bir kez daha düşünürdü.

Kapıyı çalmaktan vazgeçip dönenler az da olsa olmuştu. O gün de aynı şeyi yaptı. Sonunda kapı çalındı. Açtığında karşısında soğuktan kızarmış elleriyle atkısını çıkarmaya çalışan bir erkek gördü. "İyi sabahlar girebilir miyim?" diye sordu müşteri.

Dükkân sahibi müşterisini içeri aldıktan sonra ısınması için ona bir kahve ikram etti. Sessizce kahvesini içerken etrafı seyreden adam karşısında oturan yaşlı satıcının ikna edilmesi pek güç olmayan biri olduğunu düşündü. Herhalde o da müşterisini anlar onun haklı isteğini geri çevirmek istemezdi. Acaba büyü dükkânından çıkarken istediği gibi bir alışveriş yapmış olacak mıydı?

Bir süre söze nasıl başlayacağını bilemedi. Belki de dükkân sahibinin birşeyler söylemesi gerekirdi. Ancak karşısında sabırlı bir ifade ile müşterisinin gözlerinin içine bakarak oturan satıcının alışverişi başlatmaya niyetli olmadığını anladı. Bu sabırlı bekleyiş onda hem cesaret hem de yumuşak bir etki oluşturdu. Anlaşılan başlangıç sözleri kendisinden bekleniyordu.

Sonunda fazla düşünmeden aklından ilk geçeni söyleyiverdi;

"Ününüzü duyunca çok uzaklardan kalkıp geldim buraya. İstediğim şeyi bir tek sizin dükkânınızda bulabileceğimi söylediler. Karşılığında ne isterseniz vermeye hazırım."

"İstediğiniz şeyin ne olduğunu öğrenebilir miyim?"

"Bakın ben elli beş yaşındayım. Yani yolun yarısını geçeli çok oldu. Söylemeye dilim varmıyor ama yolun sonuna yaklaştım galiba. Bu gerçeğe tahammülüm yok. Ben bugüne kadar ki hayatımı geri istiyorum. Mümkün mü?"

"Elbette mümkün. Biliyorsunuz dükkânımda her şey mevcut. Ancak tam olarak ne istediğinizi anlayabilmem için bana geri istediğiniz hayatınızı biraz anlatabilir misiniz?"

Dükkân sahibinin sorduğu soru müşteriyi iç dünyasına döndürmüştü. Gözünün önünden geçen sahnelerin kendi yaşamına ait olduğunu kabul etmek için kendini zorluyordu. Bütün görüntüler bir kargaşa ve telaş içinde birbirlerine karışarak geçip gittiler ve geride yalnızca ıssız bir hüzün bıraktılar.

Hüznünün yüzüne yansımasına engel olamayan müşteri yaşlı satıcının sorusu karşısında ancak şunları söyleyebildi;

"Geçmiş yaşamımda birçok hata yaptım. Bunlar için pişmanlık duyuyorum. Yanlış kararlar verdim kayıplara uğradım. Zamanı hovardaca harcadım. Bir gün bir de baktım ki hayat yanımdan geçip gidiyor. Paniğe kapıldım ve bir çare aramaya başladım. Dostlarımla konuşmayı denedim. Beni teselli edip derdimi unutturmaya çalışanlar da oldu yardım etmeye çalışanlar da. Ama hiçbiri kâr etmedi. Kendimi çok mutsuz hissediyordum. Derken bir gün birisi bana sizden ve büyü dükkânından söz etti. Bunu duyar duymaz sanki içimde bir ışık yandı. Büyük bir umutla hemen yollara düşüp size geldim. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Lütfen elli beş yılımı bana geri verin."

"Yani siz pişmanlık duyduğunuz hayatınızı yeniden yaşamak mı istiyorsunuz?"

"Elbette hayır. Söylemek istediğim bu değil. Ben yalnızca kaybettiğim yıllarımı geri istiyorum. Eğer bir şansım daha olursa aynı hataları tekrarlamayacağım."

"Herhalde bunu çok istiyorsunuz."

"Evet hem de her şeyimi verecek kadar."

"Peki benim size vereceğim elli beş yılın karşılığında siz bana ne verebilirsiniz?"

"Ne isterseniz?"

"Sanki bunun için her şeyden vazgeçmeye hazır gibisiniz."

"Hiç kuşkunuz olmasın. Şu anda sahip olduğum her şeyden vazgeçebilirim. Yeter ki geride bıraktığım yıllarımı bana geri verin."

Yaşlı adam ellerini sakallarında dolaştırırken kendinisallanan koltuğunun devinimlerine bırakmıştı. Bir süre düşündü. Müşterisinin sabırsızlıkla pazarlığın bitmesini beklediğinden emindi. Büyü dükkânına gelen kişiler genellikle bir an önce istediklerini alıp gitmek için acele ederlerdi. Bu nedenle yaşlıadam pazarlığın başındaki düşünce yolculuklarında yalnız kalırdı. Şu anda da sessizliğin yalnızca kendi işine yaradığını biliyordu.

Koltuğu ile birlikte öne doğru eğilerek müşterisinin gözlerinin içine baktı ve ağır ağır konuşmaya başladı;

"Beyefendi her ne kadar siz elli beş yıl karşılığında bana her şeyinizi vermeye hazır olsanız da ben sizden bir tek şey isteyecegim."

"Dileyin benden ne dilerseniz."

"Belleğinizi..."

"Anlamadım?"

"Belleğinizi dedim. Elli beş yılın yaşantısını içinde barındıran belleğinizi istiyorum."

"Ah evet anladım. İlginç bir bedel. Kabul ediyorum. Tamam alın belleğimi."

"Emin misiniz?"

"Neden olmayayım? Elli beş yıl kazanacağım."

"Belleğinizi içindeki her şeyle birlikte bu dükkânda bırakıp gideceksiniz. Elli beş yılın tek bir anını hatırlamayacaksınız buraya neden geldiğinizi bile."

"Daha iyi ya. Her şeye yeniden başlayacağım. Zaten geçmişi hatırlamak istemiyorum ki."

"O halde korkarım elli beş yıl sonra buraya tekrar gelirsiniz. Tabii o zaman benim yerime bir başkası size yardımcı olur."

"Hayır hayır. Emin olun ki şu dakika belleğimi size bırakıp elli beş yılımı geri alacağım ve dükkânınızı bir daha dönmemek üzere terk edeceğim. Ve yine söz veriyorum şu ana kadar yaptığım hataların hiçbirini tekrar etmeyeceğim."

"İsterseniz başka sözler vermeyin. Çünkü az sonra belleğinizle birlikte bütün hepsini burada bırakıp gideceksiniz."

Yaşlı adamın son sözleri müşterinin duraklamasına neden olmuştu. Bu sözlerin anlamını kavrayabilmek için birkaç saniye düşünmek zorunda kaldı.

"Nasıl yani? Buradan çıktığımda hiçbir şey hatırlamayacak mıyım? Sizinle konuştuklarimızı bile öyle mi?"

".................................."

"Yani hiçbir şeyi mi? Buraya neden geldiğimi sizin kim olduğunuzu ve hatta..."

"Ne yazık ki!"

Yaşlı adam şu anda pazarlığın sonuna geldiklerini hissediyordu. Karşısında oturan müşterinin yüzünde gördüğü aydınlanma pazarlık sahnelerinin en hoşlandığı görüntüsüydü. Son sözleri müşterisinin söylemesini istediği için bir süre sessiz kaldı ve bekledi. Bu seferki sessizliğin müşterisinin işine yaradığından emindi. Onun aydınlanan yüzünün ortasında parlayan gözbebekleri yaşlı satıcı için sessizliğin içinden çıkacak sesli bir coşkunun habercisi gibiydi.

Gerçekten de konuşmaya başlayan müşterisi onu yanıltmadı;

"Sanırım ne demek istediğinizi şimdi anlıyorum. Eğer elli beş yılın bedeli bu ise pes ediyorum. Belleğimden vazgeçemem. Bu neye benziyor biliyor musunuz? Bir kadının çok istediği bir tokayı saçları karşılığında satın almasına. Çok ilginç bir insansınız. Bana büyü dukkanından almak istediğimden çok farklı birşeyle çıkacağımı söylemişlerdi de inanmamıştım. Ben bugüne kadar ki yaşamımı almak için gelmiştim ancak bugünden sonraki yaşamımı alıp gidiyorum. Size teşekkür ederim."

"Birşey değil. Güzel bir pazarlıktı. Hoşçakalın."

biras uzun ama okuyanlar olursa böle bi dükkana girmek isticeklerdir eminim...yada en azından gidemiceğimisi biliorus ama belki bu hikaye o dükkanı bi nebze anlamamızı sağlar...kim bilir belkide pazarlığı kendi kendimize yapmayı öğreniris...

Hayatın Armağanı
İki gezgin melek geceyi geçirmek için son derece varlıklı bir ailenin evinin kapısını çalmışlar. Aile pek kaba bir üslupla meleklere yatacak yer olarak koca malikanenin konuk odalarından birini vermek yerine soğuk bodrumdaki küçük bir köşeyi göstermiş.

Melekler buz gibi odanın soğuk ve sert zemininde kendilerine yatacak bir yer hazırlamaya çalışırlarken yaşlı melek duvarda bir delik görmüş ve kalkıp deliği onarmaya girişmiş. Genç melek yaşlı meleğe bu hareketinin nedenini sorunca yaşlı melek hafifçe gülümsemiş:
- Her şey her zaman göründüğü gibi değildir...

Sabah malikaneden ayrılan melekler gece bastırınca bir kez daha kalacak yer bulmak umuduyla bu defa çok fakir bir çiftçi ailesinin kapısını çalmışlar. Son derece misafirperver olan fakir karıkoca sofralarında ne var ne yoksa meleklerle paylaştıktan sonra onlara rahatça uyumaları için kendi yataklarını vererek yanlarından ayrılmışlar. Sabah güneş doğduğunda melekler zavallı karıkocayı gözyaşları içinde bulmuşlar: Yegane geçim kaynakları olan tek inek de tarlalarının ortasında cansız yatmaktaymış.

Genç melek bu sefer iyice öfkelenerek yaşlı meleğe isyan etmiş:
- Bunun olmasına nasıl izin verebildin? O varlıklı kaba adamın her şeyi vardı; ama sen kalktın ona yine de yardım ettin. Bu iyi yürekli fakir ailenin ise o tek inekten başka hiçbir şeyleri yoktu. Buna rağmen onu bile paylaşmaya gönüllü oldular. Ama sen o ineği de yitirmelerine izin verdin!

Bunun üzerine yaşlı melek genç meleğe dönerek şu cevabı vermiş:
- Her şey her zaman göründüğü gibi değildir. O zengin malikanenin bodrumunda kaldığımız gece duvardaki deliğin dibinde külçe külçe altın saklı olduğunu fark ettim. Malikanenin sahibi bu kadar açgözlü olduğu ve kendisine verilmiş şans sayesinde edindiği zenginliğin bir parçasını bile paylaşmaya yanaşmadığı için ben de o deliği öyle bir kapatıp mühürledim ki artık arayıp bulsa da açamaz.

Ve devam etmiş:
- Sonra dün gece biz çiftçi ailesinin yatağında uyurken ölüm meleğinin o çiftçinin karısını almaya geldiğini gördüm. Ben de onun yerine ölüm meleğine ineği verdim.

Yaşlı melek gülümseyerek bir kez daha eklemiş:
- Her şey her zaman göründüğü gibi değildir. Bazen işler istediğimiz gibi sonuçlanmadığında aslında bizim de başımıza gelen tam da budur işte. İnanıyorsanız yapmanız gereken şey sadece her sonucun her zaman sizin lehinize olduğuna güvenmektir. Bunun böyle olduğunu ancak belirli bir zaman sonra öğrenebilecek olsanız bile. Bazı insanlar hayatımıza girerler ve çabucak çıkarlar. Bazıları ise dostumuz olur ve bir süre orada kalırlar. Yüreklerimizde o güzel ayak izlerini bırakarak… Ve bu iyi bir dost kazandığımız için bir daha asla eskisi gibi olmayacağız demektir!

Dün tarih oldu.
Yarın bir gizemdir.
Bugün ise bir armağan. Bu yüzden İngilizcede “present” hem “şu an” hem de “armağan” anlamına gelir!
Her anı doyasıya yaşayın ve tadını çıkarmaya bakın.
Hayat bir kostümlü prova değildir!..

Tavla ve Satranç

Pers imparatorunun basverziri Büzur Mehir tarafindan

1400 yil önce tasarlanan tavla oyunu; Dünyanin en

popüler oyunlarindan biridir. Zaman kavramindan alinan

ilhamla tasarlananan oyunun zamana böylesine direnmesi

son derece etkileyici.

Senenin birligi olarak tavla bir tanedir.

Tavlanin içindeki karsilikli 6'sar hane

12 ayi temsil eder.

15 açik ve 15 koyu renkli pul

Ayin 15 gece ve 15 gündüzünü simgeler.

Karsilikli 12'ser hane günün 24 saatidir.

Eski zamanlarda Hint Imparatoru satranç oyunun Pers

Imparatoruna yaninda bir mektup ile hediye olarak

göndermistir. Mektubunda oyunla ilgili hiç bir

açiklama yapmazken söyle bir mesaj yazmistir.

Pers Imparatoruna;

Kim daha çok düsünüyor

kim daha iyi biliyor

Kim daha ileriyi görüyorsa

O kazanir.

Iste hayat budur...



Pers Imparatoru dönemin en alim veziri olan Büzur

Mehir ile bu mesaji paylasarak ondan oyunu çözmesi ve

kendisinin de karsilik olarak Hint Imparatoruna hediye

edilmek üzere baska bir oyun icat etmesini ister.

Vezir haftalarca çalistiktan sonra gönderilen

satrancin her tas hareketini ve oyunu çözer daha sonra

da on günde tavlayi icad eder ve imparatora sunar.

Hint Imparatoruna tavla oyunuyla birlikte gönderilmek

üzere söyle bir mesaj hazirlanir.

Hint Imparatoruna;

Evet Kim daha çok düsünüyor

kim daha iyi biliyor

Kim daha ileriyi görüyorsa

O kazanir.

AMA BIRAZ DA SANSTIR.

Iste hayat budur.

Bakış açısı

Arjantinli ünlü golfçü Robert Vincenzo yine bir ödül kazanmış ödülünü
alıp kameralara poz vermiş. Ardından klubüne uğramış eşyalarını toplayıp otoparktaki arabasının yanına doğru yürümüş.O sırada yanına bir kadın yaklaşmış.
Vincenzo'yu kutladıktan sonra ona küçük bir bebeğinin olduğunu bebeğin çok hastalandığını ve hastane masraflarını karşılayamadığını onun her
gün biraz daha ölüme yaklaştığını anlatmış bir çırpıda.
Kadının anlattıkları Vincenzo'yu çok etkilemiş.
Hemen çek defterini çıkarmış ve turnuvadan kazandığı paranın bir bölümünü yazıp imzalamış.
Çeki kadına uzatmış. O sırada kadına "umarım bebeğinin iyi günleri için harcarsın" demiş.
Ertesi hafta Vincenzo klupte öğle yemeğini yerken Golf derneği'nin bir üyesi yanına yaklaşmış ve "otoparktaki çocuklar geçen hafta siz turnuvayı kazandığınız gün bir kadının yanınıza yaklaştığını ve sizinle konuştuğunu söylediler" demiş.
"Evet" demiş Vincenzo "bunun nesi garip?".
"Garip değil tabi ki" demiş adam" ama size bir haberim var o kadın bir sahtekarmış. Sizin gibi zengin kişilere yaklaşıp hasta bir bebeği olduğunu söyleyip para koparırmış. Korkarım sizden de koparmış.
" Vincenzo şaşkınlıkla " yani ölümü beklenen bir bebek yok mu?" demiş.
"Yok" demiş adam.
"İşte bu hafta duyduğum en iyi haber" demiş Vincenzo.
İşte buna bakış açısı farkı diyoruz. Kimi parasını kaybettiğine üzülür ama kimi de Vincenzo gibi ölümü bekleyen bir bebek olmamasına sevinir.
Aynı pencereden dışarı bakan iki kişiden biri sokaktaki çamuru diğeri
gökyüzündeki yıldızları görebilir.
Seçim bizlere aittir.

Gece Gündüz :.

Bir bilge kisi çölde öğrencileriyle otururken demiş ki;

- "Gece ile gündüzü nasıl ayırt edersiniz? Tam olarak ne zaman karanlık başlar ne zaman ortalık aydınlanır?"

Öğrencilerden biri;

- "Uzaktaki sürüye bakarım" demiş "Koyunu keçiden ayıramadığım zaman akşam olmuş demektir."

Başka bir öğrenci söz almış ve "Hocam" demiş "İncir ağacını zeytin ağacından ayırdığım zaman anlarım ki sabah başlamıştır."

Bilge kişi uzun süre susmuş. Öğrenciler meraklanmışlar ve "Siz ne düşünüyorsunuz hocam?" diye sormuşlar.

Bilge kişi şöyle demiş;

- "Yürürken karşıma bir kadın çıktığında güzel mi çirkin mi siyah mı beyaz mı diye ayırmadan ona "bacım" diyebildiğimde ve yine yürürken önüme çıkan erkeği zengin mi yoksul mu diye bakmadan milletine ırkına dinine aldırmadan "kardeşim" sayabildiğimde anlarım ki; sabah olmuştur AYDINLIK başlamıştır..."

bilge ve köpek

Bir bilge bir goletin basinda oturmaktadir.
susuzluktan kirilan bir kopegin devamli olarak golete kadar gelip tam su icecekken kacmasi dikkatini ceker. dikkatle izler olayi... kopek susamistir ama golete geldiinde sudaki yansimasini gorup korkmaktadir. bu yuzden de suyu icmeden kacmaktadir. sonunda kopek susuzluga dayanamayip kendinig golete atar ve kendi yansimasini gormedii icin suyu icer. bilge dusunur:

"benim bundan ogrendiim su oldu. bir insanin istekleri ile arasindaki engel cogu zaman kendi icinde buyuttugu korkular ve engellerdir. insan bunu asarsa istediklerini elde edebilir."

fakat biraz daha dusununce aslinda gercek ogrendii seyin bundan farkli olduunu gorur. asil ogrendii sey insanin bir bilge bile olsabir kopekten ogrenebilecegi bilginin var oldugudur.

ülkenin birinde

ülkenin birinde kral birgün çok güzel bir deniz manzarası çizmesi için ülkenin en iyi iki ressamını çağırır...
resimlerden hangisini beğenirse onu alıcak ve ressama yüklü bir meblağ ödeyecektir...
ressamlardan biri yaşlı ve tecrübeliyken diğeri çok gençtir...
yaşlı ressam tecrübelerinden faydalanarak göz alıcı cafcaflı bir deniz manzarası çizmeye başlar genç ressamsa tek tek her damlayı çizmeye çalışmaktadır...
bir ay sonra yaşlı ressam resmini bitirmişken genç ressam henüz resmin binde birini bile tamamlayamamıştır...
kral resimlere baktıktan sonra yaşlı ressamın yaptığı resmi beğenir diğeri zaten bitecek gibi gözükmemektedir...
kral biten resmi alır ve genç ressama çizmesine gerek kalmadığını diğer resmi aldığını söyler...
fakat genç ressam çizmeye devam eder balıkların pullarına kadar tek tek uğraşmaktadır...
aradan yıllar geçer genç ressam artık iyice yaşlanmıştır ölüm fazla uzak değildir ancak hala resmin yarısı bitmemiştir...
bir arkadaşı daha fazla dayanamaz ve ressama sorar...
- artık iyice yaşlandın bu resmi bitirmeye ömrün yetmeyecek neden sen de diğer ressamlar gibi resmini bitirmiyorsun..?
ressam şöyle der...
- ben; bu resme bakıp deniz zannetsinler diye değil denize bakıp resim zannetsinler diye çiziyorum...