Foruminci.net

Teşekkür Teşekkür:  0
Beğeni Beğeni:  0
Beğenmedim Beğenmedim:  0
Gösterilen sonuçlar: 1 ile 4 ve 4

Konu: Atatürk'ün Çocukluk Anıları

  1. #1
    Üye
    Üyelik tarihi
    14.10.2019
    Mesajlar
    55
    Post Thanks / Like
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tecrübe Puanı
    5

    Post Atatürk'ün Çocukluk Anıları

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANISI: ARKADAŞIM HALİT
    Babam Ali Rıza Efendi kereste tüccarlığı yaptığı için Selanik dışında çalışıyormuş. O zamanlar anneme Üftade adında siyahi bir kadını yardımcı olarak tutmuş. Daha sonra ben dünyaya gelmişim. İki ay sonra Üftade'nin bir yeğeni doğmuş. Adını Halit koymuşlar. Yaşımız gelince bizi Mahalle Mektebi'ne yazdırdılar ama ben bir süre sonra oradan ayrılıp Şemsi Efendi Okulu'na geçiş yaptım. ( O zamanın ilkokulu ) Halit ise Mahalle Mektebi'ne devam etti.
    Böylece aradan birkaç yıl geçti. Bir gün Halit yanıma gelerek efendi ve köle kelimelerinin anlamını sordu. Ben insanların köle olarak kullanılamayacağını ve her insanın bir başkasının değil sadece kendisinin efendisi olabileceğini söyledim.
    Bunun üzerine Halit sen gel bunları arkadaşlara anlat. Tenim siyah olduğu için kendilerinin efendi benim ise köle olduğumu söylüyorlar dedi.
    Hangi arkadaşların Halit sınıf arkadaşların mı? diye sordum.
    Evet sınıf arkadaşlarım dedi.
    Bak Halit dedim yarın bizim öğretmen izinli okula gitmeyeceğim. Sınıfınıza gelir arkadaşlarınla konuşurum. Olur mu?
    Halit olur dedi.
    Ertesi gün Mahalle Mektebi'ne gittiğimde Halit'in ikinci dersten sonra ortadan kaybolduğunu öğrendim. Çok aradık Halit'i bulamadık. Ancak akşamüstü eve geldi. Anlattığına göre köle olmasını ve her dediklerini yapmasını isteyen arkadaşlarından kurtulmak için mektepten kaçmış ve Selanik dışına çıkmış. Daha sonra benim dediklerimi hatırlamış ve kendisinin efendisi olduğu için geri gelmiş.
    Halit'e arkadaşlarıyla konuştuğumu ve efendi köle gibisinden iki kelimeyi bir daha kullanmayacakları sözünü aldığımı söyledim. Halit bir daha Mahalle Mektebi'ne gitmedi. Annesi onu Şemsi Efendi'nin laik okuluna yazdırdı. Halit bizim sınıfa geldi. Fikirler ve düşünceler hür kelepçe yok. Herkes kendi fikrinin efendisi köle yok.
    Aradan günler geçtikçe Halit bir açıldı. Durgun düşünceli Halit gitti neşeli hareketli Halit geldi. Derslerine çok çalıştı. Mahalle Mektebi'ne giderken sınıfın en tembeli Halit Şemsi Efendi Okulu'nda sınıfın çalışkanları arasına girmeyi başardı.


    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANILARI: KARANLIKTAN KORKMAM
    On beş yaşlarındaydım. Manastır Askeri İdadisi'ne gidiyordum. (O zamanın lisesi) Yaz tatilinde dayımın çiftliğine gitmiştik. Komşunun oğlu Enver'le çok iyi arkadaştık. Ara sıra birlikte gezerdik. Bir gün Enver bizim bağa gidip üzüm yiyelim dedi. Ben de olur dedim. Annelerimizden izin alıp yola çıktık. Sağda solda fazla eğlendiğimiz için karanlığa kaldık.
    Enver: "İstersen dönelim. Sen şehir çocuğu olduğun için karanlıktan korkarsın. Böyle durumlara alışık değilsin" dedi.
    Ben karanlıktan korkmadığımı söyledim. Yola devam edelim dedim. Tarla kenarı patika yol ağaçlık alan derken karanlık iyice çöktü. Yanımdaki Enver'i zor seçer oldum. Bir saat önce dağların kartalıyım diyen Enver gel Mustafa dönelim az kalmıştı ya yarın gündüz geliriz demeye başladı. Neyse ki sonunda bağa vardık ve birer salkım üzüm kopardık. Üzüm yiyerek çiftliğe döndük.

    Öğretmenim Atatürk Bilgi Yayınevi Sayfa: 47


    İLK ANDA CANIM SIKILMIŞTI
    Bakla tarlasında yalnız başıma bekçilik yaptığım günlerden birinde öğle vakti kulübenin önündeki çardak altında uyuya kalmışım. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum annemin sesine uyandım.
    Annem: ” Dayısı şuna bak Mustafa uyuya kalmış. Makbule dün pınardan soğuk su içince hastalandı ya Mustafa bütün gece başında bekledi. Ondan uykusunu alamadı. Neyse ki Makbule’ye ballı ıhlamur içirdim de iyileşti ” dedi.
    Dayım: ” Bırak canım uyusun. Benim en sevdiğim şeydir burada uyumak. Bu öğle sıcağında karga falan uğramaz. Bir yatsam iki saatten önce top atsan uyanmam ” dedi.
    Bu konuşmaları duyunca ayağa fırladım. Uykuda yakalandım diye ilk anda canım sıkılmıştı ama Makbule’nin iyileştiğini duyunca rahatladım.


    NACİYE KAYBOLDU
    Dayımın bakla tarlasına Makbule ile giderdik. Bir gün Naciye de bizimle gelmek istedi. İlk defa benden bir şey istediği için olmaz diyemedim. Annemden izin çıkınca o gün üç kardeş tarlaya gittik. Naciye eline bir sopa aldı ve kargaların ardından koşturdu durdu. Bir ara Makbule ile uzun süren bir konuşmamız oldu.
    Tarlanın ortasındaki kulübenin önüne oturduk ve yemeğe başlayacaktık ki Naciye’nin yanımızda olmadığını fark ettik. Sağa baktık sola baktık Naciye neredesin diye bağırdık Naciye yok. Neden sonra Naciye çıkageldi. Meğer karga peşinde koşarken çok yorulan Naciye kulübeye girmiş ve döşeğe yatıp uyumuş. Naciye’nin ortaya çıkmasıyla birlikte rahatladık ve yemeklerimizi yedik.


    BAHÇEDEKİ KUYU
    Ben yedi yaşındayken babamı kısa süren bir hastalığın ardından kaybettik. O tarihlerde kadınlar bir işte çalışamadıkları için maddi sıkıntı içine düşmüştük. Onun için evimizin yanında bulunan küçük bir eve taşındık. Ertesi gün yeni evin bahçesine teftişe çıktım. Otların arasından yürüdüm. Sağda solda dut erik armut ağaçları vardı. Armut ağacının ilerisinde bir kuyu olduğunu gördüm. Kuyunun yanına sokulduğumda hayretler içerisinde kaldım. Yer seviyesinde olan kuyunun üstü açıktı. Annemi durumdan haberdar ettim. Annem komşumuz Ali Usta'yı çağırdı. Ali Usta kuyunun üstüne tahtadan bir kapak yaptı. Kilidi taktı. Anahtarı anneme verdi. Böylece kötü bir olay yaşanmadan kuyunun üstü kapatılmış oldu.


    BENİ KOMUTAN SEÇERLERDİ
    Yeni evimiz küçüktü ama bahçesi büyüktü. Bu bahçede komşu çocuklarıyla askercilik oynardık. Askercilik oynarken beni komutan seçerlerdi. Ben de karşımda hazır ola geçmiş arkadaşlara çeşitli görevler verirdim. Onlar da emredersin komutanım deyip koşarak uzaklaşırlardı. Üç beş dakika sonra geri gelerek görevi tamamladıklarını söylerlerdi. Daha sonra onları sıraya sokar uygun adım yürütürdüm.
    Bir gün bize tahtadan tüfekler hazırlayan marangoz Celal Amca oyunumuzu seyretmiş ve anneme: " Zübeyde Hanım Mustafa'yı askeri okula göndermelisiniz. Kendisi iyi bir komutan adayıdır. " demiş.

    Atatürk'ün Çocukluğu - Ezgi Yayınları - Yayın Yılı: Aralık 1994

  2. #2
    Üye
    Üyelik tarihi
    14.10.2019
    Mesajlar
    55
    Post Thanks / Like
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tecrübe Puanı
    5

    Standart

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANISI: RUM ÇOCUK ÇETESİ
    Mustafa'nın dayısı Hüseyin Ağa akşamüstü çiftliğe geldi. Hava karamaya başladığından herkes odada oturmuş akşam yemeği öncesi sohbete dalmıştı.
    Hüseyin Ağa: " Millet duydunuz mu? Karşı Rum köyünden çocuklar beş-altı kişilik bir çete kurmuşlar sağa sola saldırıyorlarmış. Tarlada veya yolda yalnız Türk çocuğu görürlerse dövüyorlarmış. Çevre köylerde herkeste bir korku varmış. Çocuklar yalnız evin kapısına çıkamıyormuş. Bugün öğle vakitleri bizim köyden Hasan'ın oğlu Veli'yi bahçede yakalayıp dövmüşler. Veli şimdi evinde yaralı yatıyor. Gittim gördüm. Ağzı yüzü kanamış ayrıca ayaklarına sopayla vurmuşlar yürüyemiyormuş. "
    Hüseyin Ağa'nın Karısı: " Yazıklar olsun! Veli'den ne istemişler? Kendi halinde saf iyi yürekli bir çocuk o. "
    Zübeyde Hanım: " Ben bu Rumları hiç sevmem çünkü her Rum Türk düşmanı olarak doğar. Rum çeteler Türk köylerine hep saldırırlar. Şimdi bir de çocukları çıktı başımıza. "
    Hüseyin Ağa: " Mustafa artık bakla tarlası işi de yatar. Rum çocuklar bizim köyün etrafında gezerlermiş. Zannedersem bundan sonra bakla tarlasında bekçilik yapmaya gitmezsin. Rum çocuklara yakalanırsan seni ikiye bölerler. "
    Mustafa: " Dayıcığım bu mümkün değil. Onlar beni ikiye bölmeden ben onları dörde bölerim. "
    Odada gülüşmeler çoğalınca Hüseyin Ağa ben ellerimi bir yıkayayım deyip dışarı çıktı. Akşam yemeği yendikten sonra da aynı konu konuşuldu. Konuşulanlar özetlenirse artık Mustafa Makbule ve Hüseyin Ağa'nın çocukları kesinlikle çiftlik duvarları dışına çıkmayacaktı.
    Mustafa ise korkmakla bir yere varılamayacağını söyledi. Benim tarlaya gitmemem zalimin zulmüne dur demeyeceğim anlamına gelir. Ben tarlaya gitmeyeyim Ahmet Mehmet gitmesin. Bunun sonu nereye varır? Bu duruma karşı çıkacak birileri lazım birisi lazım. Mustafa Rum çocuklardan korktu da tarlaya gitmedi dedirtmem kimseye dediyse de dinletemedi.
    Zübeyde Hanım: " Cesaretin böylesini alkışlarım ama tarlaya yalnız gitmeni istemiyorum. Otur oturduğun yerde " dedi.
    Hüseyin Ağa: " Boş ver be Mustafa. Önemseme böyle şeyleri. Ben o Rum çocukları görürsem sopayla kovalarım. Sanki memleketi sen mi kurtaracaksın? " diye sordu.
    Mustafa: " Evet dayıcığım gerekirse evet. "

    Mustafa ertesi gün daha güneş doğmadan yatağından kalktı. Üstünü değiştirip dışarı çıktı. Çiftlikten ayrılıp bakla tarlasına doğru yürümeye başladı. Ay ışığı altında önünü görüyordu. Demek Rum çocuklar çete kurmuşlar ve Türk çocuklarını dövüyorlarmış. Daha iki gün önce Veli'yle dört taş oyunu oynamışlardı. Veli şimdi acaba ne haldeydi? Yüzündeki yaralar biraz iyileşmiştir. Ayaklarına sopayla vurmuşlar. Yürüyememesi çok kötü. Mazluma eziyet cezayı gerektirir. Gerekirse cezalandırıcı olurum.

    Mustafa bakla tarlasına vardığında güneşin ilk ışıkları ortalığı aydınlatmaya başlamıştı. Sabah oluyordu. Tarlanın ortasında bulunan kulübeye girdi. Oradaki birkaç aleti aldı. Bunları eski giyecek eşyalarının altına koyarak kapının iki tarafına gizledi. Daha sonra tarlanın dışına çıkarak geri döndü. Son derece yavaş adımlarla arada bir durup düşünerek tarlaya girdi ve kulübeye doğru yürümeye başladı. Kendini çete reisi yerine koyuyor yine kendisi için felaket senaryosu üretiyordu.

    Mustafa tarlanın ortasında bulunan kulübenin yakınlarında dururken ilerideki tarlanın kenarından yürüyerek gelen birkaç kişi gördü. Gelenler yaklaştıkça Mustafa bunların görünüşlerinden çocuk giyinişlerinden Rum olduklarını anladı. Bakalım bu Rum çocuklar yalnız buldukları Türk çocuklarını döven çetenin elemanları mıydılar? Mustafa en kötü ihtimalle bunlar onlardır diye düşünerek dik duruşunu bozmadı. Değilseler ne iyi ama ya onlarsa önce uyarıcı sonra caydırıcı olmalıydı. Mecbur kalmadıkça kavga işine girmek istemiyordu. Belki de büyüdüğünde çok daha büyük kavgalara kendini hazırlıyordu. Böyle dar alanlarda marifet gösterilemeyeceğini düşünüyordu. İnsanın bir marifeti varsa bunu dünyaya göstermeliydi.

    Beş Rum çocuğundan dördü tarlanın kenarında kaldı. Sadece biri kabadayı hareketlerle yürüyeni tarlaya girdi ve Mustafa'ya doğru yürümeye başladı. Sağ tarafından su almış hafifçe yana yatmış gemi gibi kafa öne eğilmiş gözlerini belertmiş bakışlarını Mustafa'ya dikmiş O'nun korkmasını ve kaçmasını bekleyerek yanından geçip kulübeye girip çıktı ve gelip Mustafa'nın iki adım karşısında durdu.
    " Hey arkadaş! Sen heykel gibi dimdik durmak. Yok kulübede baba dede. Demek sadece kendine güvenmek var. "
    " Doğrudur bu. Kendime çok güvenirim. Her engeli aşmasını bilirim. "
    " Dur arkadaş! Farz et ki önünde büyük engel aşamadın engeli. "
    " O zaman engeli yıkar geçerim. "
    " Vay be!.. Bravo arkadaş! Sen çok cesur olmak. Ben seni alkışlamak. Gün gelip dünya seni alkışlamak. Ben sana hürmet saygı. Ben yanlış yapmak. Dövmek Türk çocuklarını. Senden utanmak. Buralardan gitmek ben çok uzaklara. "

    Rum çocuklar gittikten sonra Mustafa bir süre oralarda gezindi. Cesur olmak bana her zaman artı puan kazandırmıştır diye düşündü. Cesur olmasaydım sabahın köründe tarlaya gelip Rum çocuklarını beklemezdim. Çetenin elebaşı karşımda tutunamayacaklarını anladığı için ters - yüz edip arkasına bakmadan kaçtı. Benim için birle beş hiç fark etmez. Kapışma olsaydı onların alacakları eksi puanları geldikleri Rum köyündekiler bir günde saymakla bitiremezdi.

    Sabah uyanınca Mustafa'nın yatağının boş olduğunu gören dayısı Mustafa'yı aramaya çıkmıştı. O'nu nerede bulacağını çok iyi biliyordu. Tarlaya geldiğinde:
    " Neden böyle yaptın Mustafa erkenden tarlaya geldin? Biraz önce Rum çocuklarını gördüm. Hızlı hızlı gidiyorlardı. Galiba buraya uğramışlar. Sende kırık - çıkık yok ya? "
    " Bende kırık - çıkık yok da çete reisiyle kısa bir tartışmamız oldu. Böylelikle kötülük yapma düşüncesi kayboldu. Türk öyle güçlüdür ki her zorluğun üstesinden gelir. Daima başarılı olur. Türk'ün gücünü az önce anladılar. Ben büyüdüğümde daha iyi anlayacaklar. "

    SON

    --------------------------------------------------------------------------

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUĞU - 5
    Mustafa bir gün bakla tarlasında otururken canı sıkıldı ve gezmeye çıktı. Bu kez biraz daha biraz daha derken çok uzaklara gitti. Sonunda karşısına bir göl çıktı. Mustafa göl kıyısında yürürken yan taraftaki kayalıktan kendisine seslenildiğini duydu: “ Hey baksana bana ne gezip duruyorsun göl kıyısında gelsene buraya. Gel yabancı değilim ben. “
    Mustafa kafasını sağa çevirip baktı. 35 - 40 yaşlarında uzun boylu temiz yüzlü bir adam el sallıyordu. Güler yüzlü bu adam Mustafa’nın durakladığını görünce: “ Ne yapalım canım madem ki sen benim yanıma gelmiyorsun ben senin yanına gelirim “ dedi ve Mustafa’nın yanına doğru yürümeye başladı. Biraz sonra O’nun yanına varmıştı. Adam elini uzatarak: “ Ben Nihat Bey “ dedi.
    Mustafa adamın saygılı bir şekilde uzattığı eli içtenlikle sıktı: “ Ben de Mustafa. Tanıştığımıza sevindim “ dedi.
    Daha sonra Nihat Bey ile Mustafa yakındaki bir mağaranın önüne gidip oturdular. Nihat Bey burada beş konu ortaya attı ve Mustafa’nın konularla ilgili beş sorusunu cevapladı.

    Nihat Bey: “ İnsanlar iyi şeyler düşünmeli iyi işler yapmalı iyi insan olmalıdır. İyi insan güzel insandır. Güzel insan fevkaladedir. Fevkaladelik insanın beyninde ve yüreğinde bulunmalıdır. Aleladelik beyin ve yürekte bulunmaz. Sadece davranışlarda kendini belli eder. "
    Mustafa: “ Alelade insana örnek verebilir misin? “
    Nihat Bey: “ Sert kaba ve kırıcı sözler söyleyendir. Doğru nedir bilmez yanlışı fark etmez. “

    Nihat Bey: “ Okumak zekâyı geliştirir cehaleti eleştirir. Cehaleti cahil eleştirmez. Cahil okumaz veya okuduğunu anlamaz. Cahilde zekâ yoktur. Dünyada cahil çoktur. “
    Mustafa: “ Bazı insan çok okuyor iyi de bir insan erdem sahibi kabul ediliyor ama çekilmiş köşesine. Bilgisinden faydalanan yok. Doğru mu bu? “
    Nihat Bey: “ Erdemli insan üstün insandır. O yücedir büyüktür. Erdemli insan insanlara öğretmeyi onları eğitmeyi görev kabul eder. Bu işin zorluğunu bilir ve iradesini giderek güçlendirir. “

    Nihat Bey: “ Yıldızlar gökyüzünün gözleridir. Onlar her şeyi görür. Gece de vardırlar gündüz de vardırlar ama gündüz gözükmezler. “
    Mustafa: “ Gökyüzüne insan dersek gözlerimiz yıldızlar oluyor. Bizde iki olan yıldız gökyüzünde niye çok? “
    Nihat Bey: “ İnsan gökyüzüne oranla küçük ve iki yıldız yetiyor. İnsan fikir ve düşünce bakımından gelişirse beyninde ve kalbinde iki göz açılır. Bunlar beyin gözü ve kalp gözüdür. “

    Nihat Bey: “ Savaş iyi bir şey değildir. İyi olmayan bir şey kötü bir şeydir. O zaman savaş kötü bir şeydir. Savaşın zıttı barıştır. Savaş kötü olduğuna göre barış iyidir. “
    Mustafa: “ Barışı çok istemene karşın barıştan uzaklaştırılırsan savaşmak zorunda bırakılırsan? “
    Nihat Bey: “ Eğer vatanın tehlikedeyse savaşırsın yenilgiyi düşünmezsen kazanırsın. Kazandın diye haddi aşmazsın. Barış istersin. “

    Nihat Bey: “ Uygarlık önemli gelecek gizemli. Uygarlık sevgiyle paralel gelişirse gelecek mutlu insanlar mutlu; yoksa gelecek mutsuz insanlar mutsuz. “
    Mustafa: “ Sevgisiz uygarlık olmaz diyorsun. Sevgi yürürken uygarlık koşarsa ne olacak? “
    Nihat Bey: “ Öyle olmaması gerekir. Uygarlık sevgiyi sırtlamalı sırtında taşımalı. “
    Nihat Bey’in yanından ayrılan Mustafa bakla tarlasına geri dönerken onunla yaptığı görüşmeyi faydalı buluyor ve iyi ki göl kıyısına gittim diye düşünüyordu.

    SON

    TÜRKÇE 6. SINIF
    Hepsi 1 Arada
    TUDEM YAYINLARI - 29. SAYFA

  3. #3
    Üye
    Üyelik tarihi
    14.10.2019
    Mesajlar
    55
    Post Thanks / Like
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tecrübe Puanı
    5

    Standart

    ATATÜRK'ÜN İLKOKUL ANISI: PİYADECİLİK OYUNU
    Günlerden bir gün komşumuz Binbaşı Kadri Bey’in oğlu Ahmet izinli gelmişti. Temiz üniforması anlamlı bakışlarıyla hayranlık duyulacak bir askeri ortaokul öğrencisiydi. Bir an kendimi o üniformanın içinde hissettim. O birkaç gün içinde komşular Ahmet’i görmeye gitti. Biz de annem Zübeyde Hanım ve kız kardeşlerim Makbule ve Naciye ile birlikte Ahmetlerin evine gittik. Ahmet askeri üniformasıyla evin salonunda misafirlerin yanında sol eli cebinde biçimlice yürüyordu. Asalet ve saadetin ulaştığı en yüksek nokta buydu.
    Daha sonra bir gün Ahmet beni ve komşu çocuklarını bir araya topladı ve şöyle dedi:“ Gelin bakalım arkadaşlar şimdi sizlerle piyadecilik oyunu oynayacağız. Şu gördüğünüz tepeyi Türk çocukları savunacak. Rum çocukları ise ben başla dediğimde tepeye çıkarak onları aşağı çekmeye çalışacak. Oyunun sonunda hangi grup tepeyi ele geçirirse o grup kazanmış sayılacak. “
    Komşumuzun oğlu Ahmet’in başla demesiyle Rum çocukları ileri atıldılar ve tepeye tırmanmaya başladılar. Takımlar beşer kişiydiler ve ilk tepeye tırmanan Rum çocuğu bir arkadaşımı kolundan tutup aşağı çekti. Rum çocukları çok hırslıydı ve paçasından yakalanan bir arkadaşım daha aşağı çekildi. Aşağı çekilen iki arkadaşımın yukarı çıkma şansı yüzde bir bile değildi. Şimdi tepeyi savunan üç Türk çocuğu kalmıştık. Beş Rum çocuğu tepenin üstüne çıktı ve etrafımızı sardı. Yeniliyorduk.
    Bir Türk çocuğu beş Rum çocuğuna bedeldir dedim. Onlar bana değil ben onlara saldırdım. Tepeyi Rum çocuklarına bırakmamaya kararlıydım. Benim kazanma isteğimi gören arkadaşlar da ileri atıldılar. Sonunda tepenin üstünde iki Türk çocuğuyla yalnız kalmıştım. Rum çocuklar yenilgiyi kabul etmişler ve üstleri toz toprak içinde aşağıdan bakıyorlardı. Biz kazanmıştık.
    Mustafa daha sonra gizlice sınava girdi ve Selanik Askeri Rüşdiye’sine kaydını yaptırdı. Mustafa özellikle sınavın yetenek bölümündeki piyadecilik oyununda demir gibi bileği çelik gibi yüreğiyle komutanların dikkatini çekti.
    Kuvvet kudret hareket kabiliyet hepsi Mustafa’da vardı. Gelmedi dedi komutanlar bu askeri rüşdiyeye böyle bir öğrenci daha gelmedi. Gelemez dedi bir başka komutan dünya durdukça hiçbir askeri rüşdiyeye böylesine bir öğrenci gelemez.

    -----------------------------------------------------------------

    MUSTAFA OKULA BAŞLIYOR
    Mustafa okula başlayacaktı. Babası Ali Rıza Bey oğlunun laik eğitim veren Şemsi Efendi İlkokulu’na gitmesini istiyordu. Annesi Zübeyde Hanım ise mahalle mektebine gitmesini arzu ediyordu. Bu konu etrafında fikir çatışmaları sürüp gidiyordu:
    Zübeyde Hanım: “ Ne var yani Şemsi Efendi İlkokulu’nda? Ne öğrenecek orada? Hem orası uzak. Mahalle mektebi şuracıkta. Oraya gitsin istiyorum. “
    Ali Rıza Bey: “ Hanım okulun yakınlığı uzaklığı önemli değil. Önemli olan eğitimin iyi olması. Öğretmenlerin iyi eğitim vermesi. “
    Zübeyde Hanım: “ Tamam işte. Mahalle mektebindeki hoca çok iyi eğitimciymiş. Mahalle mektebinde okuyanlar hep iyi eğitim almışlardır. Ben de mahalle mektebinden mezun oldum orada okudum. Bilgide kimden aşağı kaldım söyler misin bey? “
    Ali Rıza Bey: “ Kimseden aşağı kalmadın Zübeyde. Ben her zaman senin bilgili olmanla övünmüşümdür ama Mustafa Şemsi Efendi İlkokulu’na gidecek. “
    Ali Rıza Bey yine de Zübeyde Hanım’ın hatırını kırmamak için oğlu Mustafa’yı birkaç günlüğüne mahalle mektebine gönderdi.
    Daha sonra bir bahaneyle Mustafa’yı mahalle mektebinden alarak Şemsi Efendi İlkokulu’na yazdırdı. Bu durum Mustafa’nın da hoşuna gitmişti çünkü mahalle mektebinin dersleri O’na ağır gelmişti. Ağır gelmesi derslerin zorluğundan değil konuların ağır yani yavaş işlemesindendi. Mustafa hocanın birinci derste anlattığı konuyu hemen kavrıyor ikinci derste yeni bir konuya geçmesini bekliyordu ama hoca sadece birinci derste değil bütün bir gün aynı konuyu anlatıyordu. Bu durum Mustafa gibi yaşı küçük aklı büyük yaşına göre dünyada eşine ender rastlanacak üstün zekâlı bir çocuk için sıkıcı bir durumdu. Kimse benden koşmam gereken bir durumda yürümemi beklemesin diyordu.
    Mustafa Şemsi Efendi İlkokulu’nda kısa zamanda tanındı ve sevildi. Hele sınıf öğretmeni Mustafa diyordu da başka bir şey demiyordu. Öğretmenler odasında devamlı olarak bu başarılı öğrencisini anlatıyor O’nu övüyordu: “ Arkadaşlar az önceki matematik dersinde sınıfa çok zor bir problem sordum. Kimse duymasın soruyu üçüncü sınıfların ders kitabından almıştım. Sınıfta kimsenin problemi çözemeyeceğinden emindim. Problemi önce yüksek sesle okudum daha sonra tahtaya yazdım. Öğrencilerin çoğu soruyu okumakla meşguldü. Oysa çalışkan öğrenciler defterlerine çözüm işine girişmişlerdi. Problemi doğru çözdüğünü söyleyen altı öğrenciden beşinin bulduğu sonuç yanlıştı. Sadece Mustafa doğru sonuca ulaşmıştı. Siz olsanız böyle bir öğrencinizi alnından öpmez misiniz? Gelecekte Türk Milleti bu çocuktan çok şey bekleyecektir. “

    Atatürk'ün Çocukluğu - Ezgi Yayınları - Yayın Yılı: Aralık 1994

    ---------------------------------------------------------------------

    ALTIN SAÇLI DENİZ GÖZLÜ ÇOCUK
    Mustafa Şemsi Efendi Okulu son sınıfa giderken bir gün sınıf öğretmeni bugün okula bir müfettişin geleceğini ona karşı saygılı olmalarını soracağı sorulara doğru cevap vermelerini söyledi. Eğer bilmiyorlarsa kesinlikle parmak kaldırmamalarını ihtar etti. İlk dersten sonraki teneffüste öğrenciler arasında konuşulan tek konu müfettişin sınıfta ne gibi bir soru sorabileceğiydi. Müfettişin sorduğu bir sorunun bile bilinememesi kötü bir intiba bırakırdı.
    Bu durumda Mustafa çalışkan öğrenciler arasında ön plana çıkıyor ve arkadaşlarına müfettişin sorduğu en zor soruyu bile doğru cevaplandıracağı sözünü veriyordu.
    İkinci ders ikinci teneffüs derken üçüncü dersin ortalarına doğru kapı çalındı ve müfettiş sınıfa girdi. Müfettiş öğretmenle bir süre konuştuktan sonra sınıfa dönerek ilk soruyu sordu: Osmanlı Devleti Avrupa'yı fethetmek istedi ama neden başarılı olamadı?
    Belki bu soru öğrenciler için biraz ağır bir soruydu ama ağırlıkların kaldırılıp kaldırılamayacağı yani sorunun cevaplandırılıp cevaplandırılamayacağı da böyle bir soru sorulmadan bilinemezdi. Bu soru için sınıfın en çalışkan dört öğrencisi parmak kaldırdı. Bunların arasında Mustafa da vardı. Aslında müfettiş sınıfa girip öğretmenle konuşurken orta sıralarda oturan sarı saçlı mavi gözlü ve o mavi gözlerinden zeka fışkıran öğrenciyi hemen fark etmişti. Müfettiş nedense bu sarışın öğrenciye parmak kaldırmasına rağmen söz hakkı vermemiş parmak kaldıran başka bir öğrenciden sorduğu sorunun cevabını istemişti. O öğrenci de müfettişin beklediği bir şablon içinde soruyu cevaplamıştı.
    İkinci soru ilk sorudan çok daha zor olmalıydı. Bir devlet çıksa diyelim ki bu Osmanlı Devleti olsun dünyaya hakim olsa bu durum ebediyete kadar devam eder mi?
    Mustafa olaya bu paralelde dik bir çizgi çekmek ihtiyacını hissetmişti. Birbirine paralel giden iki doğru bu dik çizgiyle kesişmeliydi. Mustafa'nın parmak kaldırıp söz isteyerek soruya verdiği cevap şu oldu: " Hayır etmez. Bırak ebediyeti elli yıl bile devam etmez. Her ne için olursa olsun başka milletleri boyunduruk altına almak onları köle durumuna düşürmenin adı emperyalizmdir. Her millet kendi sınırları içinde özgür ve bağımsız yaşamalıdır. Yaşasın özgürlük yaşasın bağımsızlık!.."
    Mustafa'nın büyük bir coşku içinde söylediği bu sözler üzerine müfettiş bir süre öğretmenle konuştuktan sonra Mustafa'nın yanına giderek O'nu alnından öptü: " Yaşa Mustafa! Türk Milleti senin gibi son derece bilgili kültürlü ve düşüncesini korkmadan söyleyebilen çağdaş yeni nesil gençlere emanet edilecektir. Sen Türk Milli Eğitimi'nin gururusun. "

    Atatürk'ün Çocukluğu - Ezgi Yayınları - Yayın Yılı: Aralık 1994

    --------------------------------------------------------------

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANISI: ELBİSE KAVGASI
    Çocukluğumda yaşadığım anılardan biri de Makbule ile Naciye arasındaki elbise kavgasıdır. Komşu kızın üstünde yeni elbiseyi gören Makbule ile Naciye anneme biz de yeni elbise isteriz dediler.
    Annem: " Tabi olur benim güzel çocuklarım. Ölçünüzü alır size yeni birer elbise dikerim. Şunun şurasında bayrama ne kaldı? Bayram günü de yeni elbiselerinizle gezersiniz. "
    Birkaç günde elbiseler hazırdı. Makbule ile Naciye yeni elbiseleriyle kıvanarak gezdiler. Bir hafta sonra kız kardeşlerim eski elbiselerine dönüş yaptılar. Annem de yeni elbiseleri yıkayıp ütüledi ve elbise dolabına astı.
    Aradan zaman geçti ve arefe gününden bir gün önce evde bir gürültüdür koptu. Naciye bayramlık elbisesini giymek istemiş üstüne olmamış dar gelmiş ve bir yaş büyük ablası Makbule'nin elbisesini giymiş. Bunun gören Makbule Naciye'den elbisesini çıkarmasını isteyip sesini yükseltmiş.
    Araya giren annem Naciye'ye neden ablasının elbisesini giydiğini sordu. Bunun üzerine Naciye: " Ama anne benim elbisem üstüme olmadı çok dar geldi. Bir de ablamın elbisesini deneyeyim dedim. Tam geldi. Bayramda ben bunu giyeyim ha ne dersin? " Annem daha sonra elbiseyi Makbule'ye giydirmeye çalıştı ama dar geldi.
    Annem: " Tabi dar gelir. Siz büyüme çağındasınız. İki ay önce diktiğim elbisenin şimdi dar geleceğini düşünemedim. O zaman bayramda Naciye bu elbiseyi giyer ben Makbule'ye iki gün içinde yeni elbise dikerim. "
    Annem aynen öyle yaptı. İki günde elbiseyi dikti ve Makbule bayramda bu elbiseyi giydi. Beni sorarsanız annemden rica etmiştim ve beni kırmadı. Bana bayramlık alınmadı. Babamın yokluğunda zaten kıt kanaat geçiniyorduk. Annemi zor durumda bırakmak istemedim.

    Öğretmenim Atatürk - Bilgi Yayınevi - Sayfa: 21-22
    Bir Öğretmenin Kaleminden ATATÜRK-Doğan Egmont - Sayfa: 16-17

    ------------------------------------------------------------

    BALIKLARI SUYA ATTIM
    Bir gün Makbule ile Naciye'yi yanıma alarak çiftliğin yakınındaki gölette balık tutmaya gittim. Ben oltayla balık yakaladıkça Naciye ağladı yalvardı balıkları suya atmamı istedi. Naciye ağlamasın diye balıkları suya attım ve erkenden çiftliğe döndük. Zaten hastaydı hastalığının ilerlemesinden korkuyordum.*Çiftlikte elimdeki kovanın boş olduğunu gören dayım bana şöyle dedi:
    " Vay Mustafa bakıyorum göletteki bütün balıkları yakalamışsın. Bu kadar balık bize çok yarısını köye verelim. Hani balıklar oltana yakalanmak için atılırlardı. Hani avladığın balıkları şanslı sayardın. Giderken bir kova daha istiyordun. Sen önce bu kovayı doldur da sonra ikinci kovayı iste. "

    Dayım konuşmasına devam edecekti fakat Makbule araya girdi:
    " Mustafa abim yakaladığı balıkları suya atmasaydı iki kova dolardı. "
    Bunun üzerine dayım: " Nee abin yakaladığı balıkları suya mı attı? Ama neden? " diye sordu.
    Makbule bu soruya şöyle cevap verdi: " Çünkü Naciye balıklara acıdı ve her balık yakalandıktan sonra ağladı. "
    Naciye: " Ben ağladım diye abim bir dolu balığı suya attı. " dedi.
    Dayım: " Affet beni Mustafa.. Durup dururken haksız yere sana laf söyledim. Senin boşa konuşmayacağını anlamalıydım. Yarın ikimiz gideriz balık tutmaya. Yanımıza dört kova alırız. " dedi.
    Dayım konuşmasını bitirince bir an Naciye ile göz göze geldik. Kardeşim yalvaran bakışlarla bana bakıyordu.*

    Ertesi gün sabah kahvaltısından sonra dayım çiftlikte beni çok aradı. Bulamazdı tabi ki çünkü samanlığa saklanmıştım. Dayım Mustafa Mustafa neredesin? diye bağırdıkça yanımdaki Makbule ile Naciye kıkır kıkır güldüler.

    Benim Adım Atatürk - Puslu Yayıncılık - Sayfa: 21-23
    Bir Öğretmenin Kaleminden ATATÜRK-Doğan Egmont - Sayfa: 21-22

    -------------------------------------------------------------

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANISI: ARKADAŞIM YUSUF KEMAL
    Langaza'daki dayımın çiftliğinde her gün bir başka olayla karşılaşır ve değişik arkadaşlarla tanışırdım. Yarıcıların çocukları çiftliğe gelirdi. Onlara karpuz dilimleyip ikram ederdim. Aralarında orta yere çıkıp güreşenler olurdu. Bu güreşlerde ben pek çok defa hakemlik yaptım. Bir defasında güreşen bir çocuğun babası yanıma sokuldu ve şu benim oğlanı galip getir al bu parayı harca dedi. Ben kusura bakma dayı senin paran bende geçmez deyince adam yanımdan uzaklaştı.
    Sonraki günlerde çiftliğe Yusuf Kemal adında bir çocuk geldi. Ben yaşta ben boyda ve sarışındı. Yusuf Kemal'le arkadaşlığı bir ilerlettik. Bir defasında hiç unutmam bir güreşi idare ederken düdüğü ona vermiş ve hakemlik yapmasını istemiştim. Pek güzel hakemlik yapmış ve güreşi iyi sonlandırmıştı.
    Bir konuşmamızda senin adın Yusuf ama Kemal'i var. Benim adım Mustafa Kemal'i niye yok demiştim. Bunun üzerine Yusuf Kemal üzüldüğün şeye bak. Sana Mustafa Kemal diyelim olsun bitsin demişti. Sonra aradan aylar geçti. Selanik Askeri Rüşdiyesi'nde ( Ortaokul ) okurken bir arkadaşa Yusuf Kemal'den bahsetmiş ve Yusuf'un üç veya dört defa bana Mustafa Kemal diye hitap ettiğini nakletmiştim. Bu durum matematik öğretmenimiz Yüzbaşı Mustafa Efendi'nin kulağına gitmiş. Matematiğe büyük ilgim nedeniyle matematik öğretmenimiz “Oğlum senin de adın Mustafa benim de. Bu böyle olmayacak. Arada bir fark bulunmalı bundan sonra senin adın Mustafa Kemal olsun” diyerek bana Kemal adını verdi.  

    -----------------------------------------------------------------

    SELANİK ŞAMPİYONU
    Mustafa Şemsi Efendi Okulu 4. sınıfa giderken beden eğitimi dersinde öğretmeni sınıfa koşu yarışması yaptırdı. Okul etrafında iki tur atılacak ve birinci olan okul çapında yapılacak koşuda sınıfını temsil edecekti. İlk turu önde geçen Mustafa ikinci turun ortalarında bitiş çizgisine doğru güçlü adımlarla koşarken biraz ilerde uçamayan bir yavru kuşun peşinden koşan siyah kocaman bir kediyi fark etti. Mustafa yön değiştirip hızla koşarak yavru kuşu kedinin pençesinden kurtardı. Yavru kuşu severek ve yürüyerek yarışı en sonda tamamlamasına karşın olayı öğrenen öğretmeninden yavru kuşu kurtardığı için aferin alan Mustafa yarışı birinci bitiren arkadaşının: “ Hayır ben birinci değilim. Yarışın birincisi Mustafa’dır. O benden daha hızlı sınıfımızı benden daha iyi temsil eder “ demesi üzerine öğretmeni tarafından birinci gelmiş sayıldı. On beş gün sonra yapılan koşuda okul şampiyonu olan Mustafa derslerindeki başarıyı koşuda da gösterecek ve Selanik Şampiyonu olarak bir kupa alacaktı.

    --------------------------------------------------------------

    DÜNYA ASKERİ LİSELER ŞAMPİYONU
    Mustafa Kemal Şemsi Efendi Okulu 4. sınıfa giderken koşuda Selanik Şampiyonu olmuştu. Selanik Askeri Rüştiyesi ve Manastır Askeri İdadisi'ne giderken koşuyu bırakmadı. Arkadaşlarıyla her gün antrenman yapardı. Özellikle Manastır Askeri İdadisi'nde ( şimdiki askeri lise) 1 mil ( 1.609 metre ) koşusunda okulun yıldızıydı. Yarış başlar başlamaz öne geçer ve yarışı önde götürürdü. 1 mil koşusunda geçildiği görülmemişti. Askeri liseler arasındaki koşu yarışında Mustafa Kemal ülke şampiyonu olmuştu. Aynı yıl Manastır'da düzenlenen dünya askeri liseler şampiyonasında 1 milde birinci olarak dünya şampiyonu olmuş ve altın madalya kazanmıştı.

    ----------------------------------------------------------------

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANILARI - KUYU
    Langaza'da dayımın çiftliğinde kalırken komşu çiftliğin yakınından geçerdim. Bir gün çiftlikten sesler geldi. Koştum. Kuyunun başında üç çocuk kız kardeşlerinin kuyuya düştüğünü söylüyor ve yardım istiyorlardı. Oralarda kalın bir ip buldum. İpi ağaca bağlayıp kuyuya indim. Tahminen altı yaşlarında bir kız beline kadar su içinde duruyordu. İpi kızın beline bağladım ve ağabeylerine yukarı çekmesi için seslendim. Ağabeyleri kızı yukarı çektiler. Daha sonra ipi aşağı sarkıttılar. İpi belime bağladım ellerimle tuttum ve beni çekiniz diye bağırdım. Çeken olmayınca ipten tırmanarak kendi çabamla yukarı çıktım. Kimseler yoktu. Demek ki kardeşlerini kurtarınca ağabeyleri beni kurtarmaya lüzum görmemişti.

    ALMAN KOMŞUMUZ
    Arabanın icat edildiği yıllardı. Selanik'te zengin bir Alman komşumuz vardı. O komşumuz bir araba almıştı. Yollarda arabayla giderken görenler şaşırmıştı. Bu araba atsız öküzsüz nasıl gidiyor diye. Komşumuz bir akşam evine dönerken farları yakmış. Araba gürültülü çalıştığı için canavar geliyor diyerek insanlar kaçışmış. Hatırladığım kadarıyla bir gün aşırı hız yaptığı için polis ceza kesmiş. Komşumuz o sıra 20 km. hızla gidiyormuş.

    AKREP OLAYI
    Makbule dört- beş yaşlarındaydı. Bir gün çiftliğin duvarında akrep görmüş ve çok korkmuş. Mustafa abi koş duvarda aprek var diye bağırıyordu. Ben koşarak Makbule'nin yanına vardım. Parmağıyla işaret ettiği yerde bir akrep duruyordu. Yerden taş alarak akrebi ezdim. Makbule'nin elinden tutarak annemin yanına götürdüm. Annem ne olduğunu sordu. Ben de olanları anlattım. Annem çok korktuğu için Makbule'ye su içirdi. Daha sonra yatağına yatan Makbule derin bir uykuya daldı.

    KOYUN SÜRÜSÜ
    Kız kardeşim Naciye çok konuşkandı ve hatırı sayılır derecede önemli olaylardan bahsederdi. Bir gün öyle bir hikaye anlatmıştı ve ben hayretler içinde kalmıştım. Çobanın biri dağda koyun otlatıyormuş. Koyunlar çokmuş sürüde en azından beş yüz koyun varmış ve bir ucu ilerideki uçurumun kenarına kadar varıyormuş. Derken bir koyun uçurumdan aşağı atlamış. Bunu gören diğer koyunlar uçurumdan aşağı atlamaya başlamış. Bereket çoban durumu fark etmiş ve sürünün yarısını kurtarmış. Bıraksa koyunların hepsi uçurumdan atlayacakmış.


    YARALI GÜVERCİN
    Bir gün evimizin bahçesinde kanadı kırık yaralı bir güvercin buldum. Eve götürdüm. Anneme ve kardeşlerime gösterdim. Güvercini veterinere götürdük. Kanadını sardı iyileşir dedi. Üç gün güzelce besledim. Dördüncü günün sabahında kafeste cansız yatarken buldum. Çok üzüldüm. Gözyaşları içinde güvercini bahçenin bir köşesine gömdüm. Seni hiç unutmayacağım güvercin dedim. Aradan yıllar geçti ama ben o güvercini unutmadım.

    Atatürk'ün Çocukluğu - Ezgi Yayınları - Yayın Yılı: Aralık 1994

  4. #4
    Üye
    Üyelik tarihi
    14.10.2019
    Mesajlar
    55
    Post Thanks / Like
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tecrübe Puanı
    5

    Standart

    ATATÜRK'ÜN ÇOCUKLUK ANISI - KARGA PEŞİNDE* *
    Mustafa annesi ve kız kardeşi ile birlikte dayısının çiftliğine gitti. Akşamüstü çiftliğe vardıklarında dayısı onları çok candan bir şekilde karşıladı. Hal-hatır sormalardan iltifatlardan sonra akşam yemeği yendi. Yemekten sonra bir saat kadar daha sohbet edildi ve ardından geceyi geçirmek üzere odalarına çekildiler.

    Ertesi sabah sabahın erken saatlerinde dayısı Mustafa’ya çiftliğin her tarafını gezdirip gösterdi. Öğle vaktine doğru bakla tarlasına gittiler. Tarlanın kenarına geldiklerinde dayısı parmağı ile tarlasındaki tohumları yemekte olan kargaları işaret ederek: “ Bak Mustafa şu kargaları görüyor musun? İşte bunlar bizim baş düşmanımız. Ben uğraşayım çalışayım onlar gelsinler tohumları yesin bitirsinler. Oh ne ala ne ala! Kimseye faydası olmaz şu karga murdarının. Yaptıkları anca zarar ziyan. Bir de şu korkuluğun omuzlarına kafasına konarlar “ gak gak “ diye öterler yüzlü yüzlü. Korkuluğun sadece adı korkuluk. Şu hale bak. Dört beş karga omuzlarına konmuş yemişler tohumları doymuşlar güneşleniyorlar. Gel Mustafa kovalım şunları “ diye söylendi. Mustafa ile dayısının geldiklerini gören kargalar uçup gittiler. Daha sonra dinlenmek için bir ağacın altına otururlarken Mustafa dayısına: “ Dayıcığım bu tarla hep böyle midir? “ dedi. “ Yani içinde çalışan bekleyen olmadığı zamanlar kargalar tohumları yerler mi? “Dayısı: “ Yerler Mustafa’m yerler. Bunlar sahipsiz bir tarla görmesinler. Onu yirmisi toplanır gelir. Böyle gündüzleri tarlada beklemezsen birkaç haftaya kalmaz toprakta bir tek tane bırakmazlar” dedi.

    Bunun üzerine Mustafa konuyu toparlama ihtiyacı hissetti: “ Peki dayıcığım o zaman kargalar tohumları yiyip bitirmesinler diye sabahtan akşama kadar bekçilik yapmak zorunda kalıyorsunuz. “
    “ Aynen dediğin gibi oluyor Mustafa. Çiftlikte yapılacak bir sürü iş varken ben buraya gelip karga peşinde koşuyorum. Ne yaparsın ki bu bakla tarlası çok önemli. Baklalar olgulaşınca hem kendimize yemeklik oluyor hem de arabaya yükleyip pazarda satıyorum; iyi de para ediyor. “
    “ Demek ki burada bekçilik yapmak işleriniz için büyük engel teşkil ediyor sevgili dayıcığım. O halde izin verirseniz yarından tezi yok kardeşim Makbule ile gelip burada bekleriz. Siz de çiftlikteki işleri yoluna koyarsınız. Kargaların tarlanızdan bir tek tohum yemelerine izin vermeyeceğimi bilmenizi isterim. “
    “ Hay sen aklınla bin yaşa Mustafa! Bak bu hiç aklıma gelmemişti. Daha önce defalarca düşünüp de içinden çıkamadığım bu büyük sorunu kolayca çözüverdin. Bugün akşama kadar burada kalırız. Tarla bekçiliği nasıl yapılır iyice öğrenirsin. Zaten zor bir tarafı yok canım. Biraz dikkatli olup kargaları kollaman yeterli. Akşama çiftliğe dönünce annene ben söylerim. Onun da rızasını almak lazım. “

    Ertesi sabah erkenden yengesinin hazırladığı börekleri bir torbaya koyan Mustafa kız kardeşi Makbule ile birlikte dayısının bakla tarlasına geldi. Gelir gelmez de tarlaya inen kargaları kovalamaya başladılar. Öğle vaktine doğru ikisi de çok yorulmuştu. Bunun sebebi: Bir defa tarla oldukça büyüktü. Bir tarafa üç beş karga tohumları yemek için gelseler Mustafa ile Makbule hemen koşuyorlar kargaları kovalıyorlardı. Aynı kargalar uçuyorlar tarlanın öteki tarafına iniyorlardı. Tarlanın bir başından bir başına koşup durmak onları yormuştu. İşin içine başka kargalar da karışınca durum iyice çekilmez hal almıştı.

    Öğle vakti bir köşede oturup yengesinin hazırladığı börekleri yerlerken Mustafa Makbule’ye sorunu kökünden halledecek bir yöntem bulduğunu söyledi ve şunları ekledi: “ Makbule kargaların bize oynadığı oyunun bilmem farkında mısın? Biz bu tarlaya gelir gelmez acemi olduğumuzu anladılar. Uygulamak istediğim yöntem oldukça basit. Tarlanın ortasında bulunan kulübenin içinden tarlayı enlemesine bölen bir çizgi çektiğimizi farz edelim. Bu çizgi tarlayı iki eşit parçaya böler. Yukarı tarafta kalan parça biraz meyilli burası benim olsun. Aşağı tarafta kalan parça dümdüz burası da senin olsun. Herkes kendi bölgesindeki kargaların kovalanmasından sorumlu olacak. Eğer kendi bölgenin ortalarına yakın bir yerde durmaya özen gösterirsen sabahki yorgunluğunun iki kat azaldığını fark edeceksin. Şimdi konuyla ilgili bana sormak istediğin bir şey var mı? “

    “ Ne diyebilirim ki Mustafa abi. Sen yapmamız gerekeni tam olarak anlattın. Burada bana düşen görev anlattıklarını eksiksiz olarak uygulamamdır. ““ Aferin sana Makbule. Senin gibi söz dinleyen kavrayışı kuvvetli bir yardımcı ile çalışmak benim için şereftir. Bu başarı sadece benim değil ikimizin başarısı olacaktır. Şimdi biraz acele edelim böreklerimizi yiyelim de işe başlayalım. Bak kargalara meydanı boş bulunca nasıl da çoğalıverdiler. Belki şu an için tarlanın üstünde uçmaktan başka bir şey yaptıkları yok ama eğer acele etmezsek birer ikişer tarlaya inmeye başlayacaklarına eminim. Dayıma kargaların tarlanızdan bir tek tohum yemelerine izin vermeyeceğim diyerek söz vermiştim. “

    Mustafa’nın kendi buluşu olan yöntem başarılı oldu. Akşamüstü hava kararmaya başladığında kargalar geceyi geçirmek için konaklama yerlerine giderlerken aç ve yorgundular. Çiftlikte yenen akşam yemeğinden sonra Makbule o gün olanları ve kargaların üzgün ve perişan bir şekilde gidişlerini anlatırken odada bulunanlar kahkahalarla gülmekten kendilerini alamıyorlardı. Annesi Zübeyde Hanım “ Benim Mustafa’m çok akıllıdır “ diyerek sarı saçlı mavi gözlü oğlunu gururla alnından öperken Mustafa vakur halini hiç bozmadan duruyor sadece gülümsemekle yetiniyordu.

    ---------------------------------------------------------------------


    VATAN SEVGİSİ
    Mustafa’nın kız kardeşi Makbule rahatsızlandığı için çiftlikte kalmıştı. Bugün Mustafa tek başına bakla tarlasında bekçilik yapacaktı. Şu karga kovalama işinin pek bir zorluğu kalmamıştı. Bakla tarlasına gelmeye başladığı ilk günlerde kargalar Mustafa’nın ne derece zorlu bir rakip olduğunu anlamışlar ve onun uyguladığı yöntemi müthiş bir mücadele örneği göstermelerine karşın boşa çıkaramamışlar çekilip gitmişlerdi.

    Mustafa sabah erkenden bakla tarlasına gelince tarlanın tam ortasında bulunan kulübenin önüne bir sandalye çıkarıp oturdu. Aradan yarım saat geçmeden canı sıkılmaya başladı. Böyle boş oturmak O’na göre değildi. O bir şeylerle meşgul olsun bir işe yarasın faydalı olsun isterdi. Dayısının bakla tarlasında bekçilik yapmakla bir işe yarıyordu faydalı oluyordu fakat bunlar yeterli miydi? Hayır yeterli değildi. Ne yapabilirdi? Kulübede birkaç tane ders kitabı vardı. Kitap en iyi arkadaştı. Okurdun öğrenirdin fikirlerin gelişirdi. Mustafa bir kitap alıp okumaya başladı. Böylesi çok daha iyiydi hem artık canı da sıkılmıyordu.

    Aradan iki saat geçmişti. Mustafa ilerideki tarlaların arasındaki patika yoldan yaşlı bir adamın geldiğini gördü. Yaşlı adamın yanında bir kuzu vardı. Onun gelip tarlanın kenarındaki bir ağacın altına oturmasını fırsat bilen Mustafa yerinden kalktı kitabı kulübeye bıraktı ve yaşlı adamın yanına gitti. Mustafa söze şöyle bir giriş yaptı: “ Merhaba dede nereye böyle? “
    Yaşlı adam: “ Yolcuyum ben evlat kasabaya oğlumun yanına gidiyorum. Bu kuzuyu toruna hediye olarak götürüyorum. Geçen ay köye gelmişlerdi bir hafta kaldılar. Torun kuzu diye tutturmuştu. Ben de şimdi çok küçükler biraz büyüsünler bir tane sana getiririm dediydim. Alsın kuzuyu besleyip büyütsün. Dünyada en önemli şey sevgidir. Sevgisiz kalmış bir insan kuru bir ağaca benzer. Zamanında onun kalbine sevgi tohumu ekilmemiştir sevmek öğretilmemiştir. Bir bilinmezlik içinde bocalar durur. Yüzyıllardır süregelen anlamsız kargaşayı sevgi yoksunu insanlar çıkardılar. Toplumları birbirine düşman ettiler. Sonuçta bunun acısını insanlık çekti. İnsanlara sevgiyle yaklaşmalı onların kalplerine sevgi tohumu ekmeliyiz. Sevmek çok güzel bir duygudur ve insanı hayata bağlar. Sevelim sevilelim hayatın tadına varalım. “

    Yaşlı adam konuşurken Mustafa oturmuş ve anlattıklarını ilgiyle dinlemişti. Şimdi söz hakkı Mustafa’nındı: “ Dede bazı insanlar nedense vatanlarını sevmiyorlar. Ben vatanımı çok seviyorum ve bu vatanın evladı olduğum için gurur duyuyorum. Şimdi vatanlarını sevmeyenler vatanını sevmeyi nasıl öğrenecek ve ben vatan sevgimi nasıl geliştirebilirim. Tavsiyelerin neler olacak? “
    Mustafa’ nın coşku dolu konuşması yaşlı adamı şaşırtmıştı. On yaşlarındaki bir çocuğun bu derece bilgili ve kültürlü olması düşüncesini korkusuzca söyleyebilmesi öğrendiklerini yeterli bulmaması yeni bir şeyler daha öğrenmek için soru sorması akıl alır gibi değildi. Hani bu yaşlardaki kaç çocuğun aklına gelirdi vatan sevgisi?

    Yaşlı adam düşüncelerinden sıyrılınca gülümseyerek: “ Evlat adını demedin bana neydi adın? “ deyince Mustafa: “ Dede benim adım Mustafa “ dedi.
    Bunun üzerine yaşlı adam: “ Sana tavsiyem Büyük Vatan Şairi Namık Kemal olacak. Namık Kemal türlü engellemelere karşın vatanını çok sevdiğini haykırmaktan çekinmedi. Bu uğurda çok acı çekti fakat hiçbir acı O’nu vatanına hizmetten alıkoyamadı. “
    Mustafa: “ Bundan sonra Namık Kemal’in şiirlerini daha bir önem vererek okuyacağıma söz veriyorum. Dede mutluluk nedir sence? Ben mutlu olmak insandan insana değişebilir diyorum “ dedi.
    Yaşlı adamın mutluluk hakkında söyledikleri şunlar oldu: “ Mutluluk yaşamsal bir gerçektir yani yaşamda mutluluk vardır ve her insanın mutluluğu ayrıdır. Hakkın olan mutluluğu başkalarının mutluluğuna gölge düşürmeden istemek sana kalmıştır. Mutlu olmak için büyük şeyler istemek gerekmez. İnsan isterse bir kelebeğin uçuşunu görüp mutlu olabilir. Her neyse Mustafa yavaş yavaş kalkayım. Hava kararmadan kasabaya varmalıyım. Anlattıklarımın sana bir parça faydası olduysa ne mutlu bana. İyi günler dilerim. “

    Mustafa: “ Ne demek dede hem de çok faydası oldu. Ben de sana iyi günler dilerim. Yolun açık olsun “ dedi. Mustafa yaşlı adam gittikten sonra kulübeye döndü ve sandalyesine oturarak konuşulanları düşünmeye başladı.

    -------------------------------------------------------------------


    ÇİFTLİKTEKİ HIRSIZ
    Bir akşam yemeği sonrasında çiftlikteki odada oturulmuş ve gündelik olaylar konuşuluyordu. Hüseyin Ağa: “ Yarın erkenden elma bahçesini çapalayıp yabani otları ayıklamaya gidecektim ama çapayı bulamadım. Hanım çapayı bir yere koymuş olmayasın? “

    Hüseyin Ağa’nın karısı: “ Efendi çapanın alet dolabında olması lazım. İki gün önce temizlik yaparken oradaydı. “

    Hüseyin Ağa: “ Öyle de bugün akşamüstü baktım dolapta yoktu. Belki dedim sağa sola bırakmışlardır. Aradım bulamadım. “

    Hüseyin Ağa’nın çocukları Zübeyde Hanım Mustafa ve Makbule çapayı almadıklarını söylediler. Bunun üzerine Hüseyin Ağa: “ Hanım son günlerde çiftliğe yabancı biri geldi mi? “ diye sordu.

    Karısı: “ Hayır Efendi kimse gelmedi. Hep biz bizeyiz. “
    Hüseyin Ağa: “ Desene çapa sır olup uçtu. “
    Mustafa fikrini söylemek ihtiyacını hissetmişti: “ Dayıcığım çiftliğe hırsız girmiş olamaz mı? “
    Mustafa’nın sorusu odada bulunanların üzerinde soğuk duş etkisi yaptı. Gözler Mustafa’dan yana döndü.
    Hüseyin Ağa: “ Ne hırsızı? “ diyebildi.
    Mustafa: “ Bir hırsız gelmiştir çiftliğe girip çapayı çalmıştır. “

    Hüseyin Ağa: “ İki gündür ben yengen annen ve çocuklar çiftliğin avlusundaydık. Ayrıca köpekler var. Onlar geceleri burada kuş uçurtmazlar. Hani dediğin olmaz diyemem ama biraz zor. Hem hırsız neden sadece çapayı alsın öteki aletleri de alıp götürebilirdi. Bırak çapayı aletleri çiftlikte daha değerli pek çok eşya var. Bunlar dururken neden yalnızca çapayı aldı? “

    “ Dayıcığım hırsızın ya çapa çok işine yarıyor ya da çapayı satmak kolayına geliyor. Sadece çapayı almasının nedeni vereceği zararın büyük olmasını istemediğinden yani hırsız insaflı biri. Gündüz gelse gören olurdu. Kimse onu görmediğine göre gece geldi. Köpekler hırsızı tanıdıkları için ses çıkarmadılar. Bu da hırsızın köyden biri olduğunu gösteriyor. “

    “ Pes be Mustafa senin zekâna diyecek yok doğrusu. Aslında ben de zeki sayılırım ama sen benden çok ileridesin. Ortada fol yok yumurta yok alt tarafı bir çapa kayboldu. Bana kalsa yarın çapayı arar dururum. Sana inanıyorum Mustafa ve yarın çapayı aramayacağım. Artık geceleri nöbet tutacağız. İlk nöbet benim. Eee sen ne diyorsun Zübeyde şu hırsız işine? “

    “ Mustafa’nın dediklerine katılıyorum. O boşuna konuşmaz. Söyledikleri hep doğru çıkar. Daha on yaşında ama çok akıllı. Bambaşka bir çocuk. Darısı bütün çocukların başına. “

    Hüseyin Ağa gece yarısına kadar çiftliğin avlusunda nöbet tuttu. Daha sonra nöbeti Mustafa devraldı. Mustafa avluyu en iyi görebileceği yer olan çiftlik evinin birinci kat merdiveninin orta sırasına oturdu. Alet dolabının bulunduğu kulübe yan taraftaydı. Eğer hırsız gelirse önünden geçecek ve onu rahatça görecekti.

    Aradan bir saat geçmişti ki Mustafa karşıdaki ağaçlıktan hızlı adımlarla yürüyerek gelen bir gölgenin alet dolabının bulunduğu kulübeye girdiğini gördü. Gölge o kadar rahat hareket ediyordu ki hayret edersin. Sanki babanın çiftliği gel gir hiç korkmadan dimdik yürü kazma kürek çapa eline ne gelirse al git. Mustafa köyden olan bu adamı ay ışığı altında tanımıştı. Onun mert dürüst biri olduğunu biliyordu. Konuşmuşlukları tanışmışlıkları vardı. Bırak Hüseyin Ağa’yı bırak çifti-çubuğu benim küçük dostum sen büyümüşsün küçülmüşsün ama yine büyüyorsun ve sonsuza dek büyüyeceksin diyen birinin yani bu adamın kendisini hiçe saymasını kendisinin de bulunduğu çiftlikten bir şeyler çalmasını onuruna yediremedi. Mustafa kızgın bir şekilde yerinden kalktı gitti kulübenin kapısının dört-beş metre gerisinde durdu ellerini beline dayadı bekledi. Biraz sonra kulübeden çıkan adam kapıyı kapadı. İki adım attı Mustafa’yı gördü elindeki kürek yere düştü. Adamın gözleri yaşardı belli ağlıyordu. Adam elinin tersiyle gözyaşlarını sildikten sonra başını sağa-sola birkaç kere salladı ve küreği yerden alarak Mustafa’nın yanından yürüdü gitti.
    Mustafa o gece sabaha kadar nöbet tuttu. Aslında Mustafa’dan sonra nöbet sırası amcasının oğluna geliyordu ama Mustafa amcasının oğlunun yerine de nöbet tutmuştu. Çünkü O yarın yapacağı girişimleri bir plan dahilinde belirlemek istiyordu. Adam çapayı küreği çalmıştı ama bunun bir nedeni olmalıydı. Kimse durup dururken başkasının malını izinsiz almazdı. Bu bir suçtu fakat suçluyu suç işlemeye iten nedenler vardı. Nedenlerin sebepleri vardı.

    Mustafa ertesi gün öğle vakitleri adamın evine gitti. Kapıyı dokuz yaşındaki Ahmet açtı.
    Mustafa: “ Vay Ahmet canım kardeşim. Nasılsın iyi misin? Ben geldim. “
    Ahmet: “ Hoş geldin Mustafa abi. Sağ ol iyiyim. “
    Mustafa: “ Ayşe nerede? Neden buraya gelmiyor? “
    Ahmet: “ Mustafa abi Ayşe annemin yanında. Annem bir haftadır hasta. Babam annem ölmesin diye dün kasabaya yürüyerek gitti. Birisi çapa vermiş ödünç diye onu rehin bırakıp ilaç almış. İlacı anneme içirdik. Bu sabah babam yine kasabaya gitti. Elindeki küreği rehin bırakıp ilaç alacakmış. Daha sonra babam çapayla küreği parasını ödeyip geri alacak ve sahibine teslim edecekmiş. Babamın getireceği ilaç annemi iyileştirecekmiş. Sence annem iyileşir mi Mustafa abi? “

    İnsanın taş yürekli olması lazımdı bu durum karşısında ağlamaması için. Mustafa gözyaşlarını tutamadı. Birkaç dakika sonra Mustafa ile Ahmet içeri girdiler. Ayşe yatakta yatan annesinin başucundaki sandalyede oturuyordu. Mustafa’yı görünce ayağa kalktı. Hasta kadın kollarını iki yana açarak Mustafa’nın sarılmasını bekledi. Mustafa sandalyeye oturdu ama bu davranışının sebebini açıklaması gerekti: “ Yengeciğim iyileşince birbirimize sarılırız. Yine eskisi gibi güzel günlerimiz olacak. Bundan sonra daha fazla evinize geleceğim. Yanlış bir hareketiniz hastalığınızın artmasına yol açabilir. Bunun için size sarılmadım. “

    Hasta kadın zorlukla konuştu: “ Olur Mustafa. Dediğin gibi olsun. Ben de en kısa zamanda iyileşmeye bakarım. “
    Daha sonra çiftliğe dönen Mustafa olanlardan kimseye söz etmedi. Yeni gelen ilaçları içen kadın on beş gün içinde iyileşti. Adam başkasının tarlasında çalışarak kazandığı parayla çapayı ve küreği rehinden kurtardı. Bir gece yarısı son defa çiftliğe girerek çapayla küreği yerine bıraktı. Son sözü Mustafa söyledi: “ Akıl ve mantık çizgisinden ayrılmayan insan olmanın bilincine varır. İnsan iradesini kullanarak gerçekleri görür. Yanlışta bile olsan doğru gözünün önündedir. Gözünün önündekini görmek için göz kapaklarını aralarsın yani okuyup öğrenirsin.

    ---------------------------------------------------------------------


    ARKADAŞ DEDİĞİN BÖYLE OLUR
    Bazı günler Mustafa Makbule’yi bakla tarlasında yalnız bırakıp çevrede gezmeye çıkıyordu. Bir gün Mustafa gezerken bir kaval sesi duydu. Bu kavalı kimin çaldığını merak edip kaval sesinin geldiği tarafa doğru yürüdü. Biraz gidince baktı ilerdeki bir ağacın altında on yaşlarında bir çoban kaval çalıyor etrafında da koyunlar otluyordu. Mustafa bu çocuğun kavalıyla yarattığı sihirli dünyasını bozmak istemedi. “ Varsın çalsın garip “ diye düşündü. “ Ben de o kaval çalmayı bırakıncaya kadar burada oturur beklerim. “

    Aradan yarım saat geçti. Çocuk türküler oyun havaları çaldıktan sonra kavalını ağaca yasladı ve azık torbasını açıp yanında getirdiği yiyecekleri yemeye başladı. Mustafa oturduğu yerden kalktı çocuğun yanına doğru yürümeye başladı. Karşıdan birisinin gelmekte olduğunu otların hışırtısından duyan çocuk başını kaldırdı. Geleni tanımıyordu. “ Acaba kim ki? “ diye düşündü. Mustafa çocuğun yanına gelince gülümseyerek: “ Merhaba arkadaş afiyet olsun “ dedi. “ Benim adım Mustafa. İzin verirsen yanına oturmak istiyorum. “

    Çoban çocuk: “ Tabii gel gel buyur şöyle “ dedi. “ Hem bak acıktıysan hiç çekinme ye bir şeyler karnını doyur. Yemezsen darılırım. “

    Mustafa çocuğun yanına oturdu. Sessizce ikisi birlikte yemeklerini yediler. Daha sonra Mustafa: “ Arkadaş çok güzel kaval çalıyorsun. Kendi kendine mi öğrendin yoksa bir öğreten mi oldu? “ diye sordu.

    Çoban çocuk: “ Köylük yerde böyle eften püften işleri öğreten olmaz “ dedi. “ Benim dedem de çoban babam da çoban eh ben de çoban. Beş yaşına bastığımda babam haydi bakalım Ali al güt şu koyunları deyip on tane koyun verdi bana. O günden bu yana çoban olup çıktık işte. Dedemi babamı kaval çalarken dinledimdi. Bir gün canım sıkıldı bu kavalı yaptım. Öyle böyle derken öğrendim çalmasını. Güzel çaldığımı az önce sen dediydin. Sağ olasın. “

    “ Peki arkadaş çoban olarak yaşamını sürdüreceğini söylüyorsun. Tabiatla iç içesin koyunlarını güdüyorsun dilediğince kavalını çalıyorsun. İşine pek karışan olmaz. Özgürsün belki mutlusun da. Fakat senden öncekilerden gördüğün onların yaşadığı yaşam tarzının dışına çıkarak dışarıya taşarak daha aktif bir hayat yaşamayı arzulamaz mısın? Kendine bir hedef seçersin ve hedefine varmak için yeterli bilgiyi öğrenmeye okula gidersin. Bu ön bilgiyi öğrendikçe öğrendiklerinin ışığında fikirlerini geliştirirsin. Eğer isterse kişi vatanına milletine faydalı olabilecek pek çok iş başarır. “

    “ Ne yalan söyleyeyim söylediklerinin bazı yerlerini tam olarak anlayamadıysam da çoğunu anladım. İyi güzel diyorsun da bizim köyde okul yok ki. Şehirdeki okula gitmeye kalksam hiç tanıdığımız yok orada kalacak yerim yok. Zaten babamlar bırakmazlar gideyim. Belki onlar da isterler Ali amir-memur olsun ama şu gördüğün koyunların başına bir çoban lazım. Herkes amir-memur olsa çobanlığı kim yapacak? Boş ver beni be düşünme beni be bırak ben çoban kalayım. Sen asıl kendinden haber ver buralarda kimlere misafir geldin ki? Hem senin geldiğin şehir büyük mü? Sizin okulda çok çocuk var mı okula giden? “

    “ Bak arkadaş hayatta insanın eline birtakım fırsatlar geçer. Önemli olan ele geçen bu fırsatları en iyi şekilde değerlendirebilmektir. Bunun için de gayret gereklidir. Eğer biz seçtiğimiz hedefe ulaşmak için yeterli gayreti göstermezsek zaman içinde hedefimize gittikçe yaklaştığımızı değil bilakis hedefimizden giderek uzaklaştığımızı fark ederiz. Kimsenin kimseye zorla meslek seçtirmesine taraftar değilim. Severek yapılmayan bir iş bir uğraş kişiye hayatı anlamsız kılar. Böyle biri de eğer çıkış yolu bulamazsa yani hayatını anlamsızlıktan kurtaramazsa vatanına milletine gerektiği şekilde faydalı olamaz. Şimdi arkadaş sen şehirdeki okula gitmeye kalksan orada yatılı bir okula girerdin ve kalacak yer diye bir sorunun olmazdı. Az önceki sözlerinden bunun için birtakım engeller çıkabileceğinden çekindiğini anladım. Ayrıca da senin buradaki yaşantından pek şikayetçi olmadığını fark ettim. Fakat okuma-yazma isteği ile yanıp tutuştuğun belli. Benim okuduğum okulda okuyan çocukları merak etmen bunu gösteriyor. Ben annem ve kız kardeşimle birlikte Selanik’ten dayım Hüseyin Ağa’nın yanına geldik. Kız kardeşimle birlikte dayımın bakla tarlasında bekçilik yapıyoruz. Fırsat buldukça çevrede gezintiye çıkıyorum. İşte böyle bir gezinti anında seni gördüm yanına geldim oturduk konuşuyoruz. İki ay kadar dayımın çiftliğinde kalacağız. Yani iki ay seninle bir arada olabiliriz demek istiyorum. Arkadaş eğer istersen sana okuma-yazma öğretmek istiyorum. Biz buradan giderken sen okuma-yazma öğrenmiş olursun ve sana bırakacağım ders kitaplarını okuyup iyice öğrenirsin. Bu arada boş durmayıp arkadaşlarına da okuma-yazma öğretmek için çaba sarf edersin. Yakın bir gelecekte sizin köyün öğretmeni olursun. Ne dersin arkadaş ister misin okuma-yazma öğrenmek? “

    “ Tabii ki isterim istemesine de becerebilir miyim dersin okuma-yazma öğrenmeyi? “
    “ Becerirsin becerirsin. Sen istedikten biraz da gayret gösterdikten sonra başarılı olmaman için hiçbir neden göremiyorum. “

    Mustafa daha sonra konuşmasının bir bölümünde Selanik’te Şemsi Efendi’nin İlkokulunda okuduğunu fakat babası Ali Rıza Efendi’nin ölümü üzerine annesi ve kız kardeşiyle dayısının yanına geldiklerini anlattı. İlkokulu bitirdikten sonraki amacının Askeri Rüşdiye’nin imtihanlarını kazanarak oraya girmek Rüşdiye’yi bitirdikten sonra yüksek öğrenimine devam ederek sonunda subay olmak olduğunu belirtti. Mustafa ile Ali bir süre daha konuşmalarına devam ettiler ve yarın aynı yerde buluşmak üzere birbirlerinden ayrıldılar.

    Mustafa fırsat buldukça Çoban Ali ile bir araya geldi; ona okuma-yazma öğretebilmek için çırpınıp durdu. Mustafa’nın bu iyi niyetli çabaları boşa gitmedi. Bir süre sonra Ali okuma-yazma öğrenmeye muvaffak oldu. Aradan birkaç hafta geçtikten sonra Mustafa: “ Arkadaş annem beni Selanik’e teyzemin yanına gönderiyor. Yarın gidiyorum. Selanik’te okumaya devam edeceğim. İşte ders kitaplarımı getirdim. İlk tanıştığımız günkü konuştuklarımızı unutmadın sanırım. Bu kitapları iyice oku öğren. Fakat öğrendiklerin sende kalmasın. Öğrendiklerini arkadaşlarına da öğret onlara da okuma-yazma öğret. Bir ülkede cahiller ne kadar çoksa o ülke o kadar geri kalmış demektir. Ülkemizin medeni milletler seviyesine erişebilmesi her ferdin üzerine düşen görevi yapmasıyla gerçekleşir. Sadece ben okuma-yazma biliyorum ben bilgiliyim demekle olmaz. Başkalarına da okuma-yazma öğretmedikçe eğitmedikçe bilgilendirmedikçe görevin tamamlanmış sayılmaz yarım kalır. Bunu sakın aklından çıkarma. En güzel günler senin olsun arkadaş hoşça kal. ” dedi ve elini uzattı.
    Çoban Ali kendisine uzatılan dost eli sevgiyle sıktıktan sonra: “ Seni subay olmuş yürürken görür gibi oluyorum Mustafa. İnşallah vatana millete yararlı olursun. Mustafa adını hiç unutmayacağım sen de Çoban Ali adını unutma. Subay olunca fırsat bulursan gel gör beni ben hep buralardayım olur mu Mustafa? “ derken göz pınarlarından akan yaşları silmek gereğini duymuyordu.

    SON

    ATATÜRK'ÜN LİDERLİK SIRLARI
    Tutku Yayınevi
    7. Basım Haziran 2011
    Sayfa 40 - 53

    YAŞAMA YÖN VERENLER
    Atatürk'ün Çocukluk Anıları
    Ata Yayıncılık - Ankara 2012
    Sayfa 15 - 36

Yetkileriniz

  • Konu Acma Yetkiniz Yok
  • Cevap Yazma Yetkiniz Yok
  • Eklenti Yükleme Yetkiniz Yok
  • Mesajınızı Değiştirme Yetkiniz Yok
  •  

  • Şikayet, Telif hakları ve Yasal bildirimler için tıklayın.
  • .

    İletişim: [email protected]