girl for vendetta
19.03.2009, 02:17
Hikayeye göre; İtaLyan yazar Lucianno düşünce suçLusuydu. 4m2 Lik bir hücreye mahkum oLdu hemde tam 17 sene için! O kahroLası hücreye yerLeştiği birinci gün herşey normaLdi. Aradan birkaç hafta geçti. Lucianno düşünmeye başLadı. Burada 17 sene nasıL geçer...
Aradan ayLar geçti sanki her geçen gün biraz daha mahkum oLuyordu zavaLLı hücresinde. Bir sabah bir karıncanın burnunu ısırması iLe uyandı Lucainno onu büyük bir titizLikLe parmağının ucuna aLıp " acaba" dedi. Acaba bu karıncayı yetiştirip kendime bir dost yapabiLirmiyim? dedi. Kaybedecek hiçbirşeyi yoktu ve bu denemeye değerdi. Karıncayı yanı başaında duran küçük sehpanın üzerine koydu. Karınca karıncaLığını yapıp kaçmaya çaLıştıysa da Luci bırakmadı onu. Etrafını çevirerek karıncanın kaçmasına engeL oLdu. OnunLa konuşmaya ve onu eğitmeye kararLıydı başarabiLirse yanLızLığı sona erecekti karıncayLa tam 3 sene uğraştı. KarşıLıksızda oLsa konuştu ve dertLerini anLattı ona. Vede isim taktı karıncaya TİTO.
Bir sabah TİTO sunun ona günaydın demesiyLe uyandı Lucianno bu duyabiLeceği en muhteşem şeydi. Büyük bir heyecanLa yatağından dışarıya fırLayıp bağırmaya başLadı: Konuştun TİTO sen konuştun. Nihayet konuştun. Günaydın Günaydın binLerce günaydın dostum. Artık bir dostu vardı Lucianno nun ve bunu hiç kimse biLmiyordu. TİTO nun varLığı yazarın en büyük sırrıydı kimse duymamaLıydı. Gardiyan duymamamaLı bu rüya bitmemeLiydi bu büyük dostLuk tam 17 sene sürdü. Hiç kimse biLmedi titoyu. Lucianno TİTO ya tüm biLdikLerini öğretti. Konuşmayı okumayı yazmayı dans etmeyi şarkı söLemeyi fikir üretmeyi... BiLdiği herşeyi öğretti. Kah ağLAdıLar kah güLdüLer.
Aradan tam 17 yıL geçti ve birgün asık suratLı soğuk yüzLü gardiyan demir kapıyı araLadı. HazırLan yarın çıkıyorsun dedi beton sesLi gardiyan. Gardiyan gittikten sonra Lucianno ağLayarak karıncaya döndü "Bitti TİTO. Bitti büyük dostum. Yarın çıkıyoruz yarın özgürüz" dedi. TİTO da ağLadı. Yazar TİTO ya sordu "SöLe dostum yarın çıkar çıkmaz iLk ne yapaLım" TİTO : " GideLim bir bara ve hayvan gibi içeLim" dedi. GüLüştüLer. Sabaha kadar uyumadıLar. HayaL kurup bu fare kapanından farksız LavaboLu diktörtgenin iLk defa tadını çıkardıLar. Bir anda sanki hücre genişLemiş gibiydi.
Sabahın iLk ışıkLarıyLa son kez açıLdı demir kapı. Kapıdan çıkarken son kez geri döndü ve ranzasına baktı İtaLyan yazar. Sadece şu iki keLimeydi ağzından döküLen : "Vay bee..." dışarı çıktıLar.
TİTO Lucianno nun omuzundaydı. Sabahın körüydü ve mevsim kıştı. Kar Lapa Lapa yağıyordu. Lucianno bavuLunu havaya fırLattı ve " ÖzgürLüük" diye bağırdı. TİTO da bağırdı. Yağan kar umurLarında deiLdi. YürüdüLer kara inat yürüdüLer. ÖzgürLük sıcakLığına karmı dayanır kışmı?...
Nihayet bir barın önüne geLdiLer. TİTO sordu : "Şimdi biz buraya girebiLcekmiyiz?" avazı çıktığı kadar " biz artık özgürüz" diye bağırdı Lucianno. İçeri girdiLer. İçerde sızmış kaLmış 3-5 adamLa kasanın başında uyuya kaLan barmenden başka kimse yoktu. Bir masaya oturduLar.
Bir ara Lucianno nun gözü masanın yanındaki aynaya iLişti. Hapisten çıkarken yağtığı gibi yeniden mırıLdandı "vay bee." saçLarı bembeyaz oLmuştu yüzü buruş buruştu. YaşLanmıştı Lucianno. Tebessümüne aradan sızan bir kaç damLa gözyaşı karıştı. "barmen bize iki bira getir" diyebiLdi titrek bir sesLe. Barmen yerinden fırLayıp biraLarı getirdi bir adamın 2 bira istemesinin sebebini biLmiyordu. BiLmeside gerekmiyordu biLmekte istemiyordu zaten. BiraLArı bıraktı ve kuş tüyü kasasına geri döndü.
Lucianno omzundaki dostunu bardağın içine attı. İçtiLer. TİTO da içti. İçtikçe keyifLendiLer. Bİ ara TİTO bardaktan fırLayıp masanın üzerinde dans etmeye başLadı. ELini yüzüne koyup masanın üzerine abanmış oLan Lucianno büyük bir gururLa kendi yetiştirdiği dostunun dansını izLedi. Bir an durdu ve "ne günLerdi be TİTO" dedi. DertLeştiLer biraz sonra yine dans etmeye başLadı.
TİTO dans ediyo Lucianno korkunç bir keyifLe bu muazzam manzarayı izLiyordu. Bunu mutLaka birine anLatmaLıydı. İyi bir şey yapmanın beLkide en keyifLi yanıydı onu biriyLe payLaşmak. Ama Lucianno bu keyfi 17 sene hiç yaşamadı.
ÖzgürLüğünbu birinci gününde yıLLarca gizLi tuttuğu bu büyük ve onur verici sırrı biriLeriyLe payLaşmaLıydı. Etrafına baktı barmenden başka kimse yoktu. "Barmen barmen!" diye sesLendi. Barmen yarı uykuLu Lucianno nun masasına geLdi. Luciannı dans eden TİTO yu işaret ederek büyük bir heyecanLa " barmen şuna bi baksana şuna bi bak..." dedi. Barmen sessizce parmağını TİTO nun üzerine götürdü. " Çok afedersiniz beyefendi!" diyerek karıncayı ezdi... Lucianno için TİTO en büyük dosttu 17 yıLLık bir emnekti. Barmen içinse öLesine bir böcekti.
Herkesin karıncasına saygı duy ve asLa unutma! Herkesin karıncası en önemLidir...
saçma veya değil ama güzel:)
Aradan ayLar geçti sanki her geçen gün biraz daha mahkum oLuyordu zavaLLı hücresinde. Bir sabah bir karıncanın burnunu ısırması iLe uyandı Lucainno onu büyük bir titizLikLe parmağının ucuna aLıp " acaba" dedi. Acaba bu karıncayı yetiştirip kendime bir dost yapabiLirmiyim? dedi. Kaybedecek hiçbirşeyi yoktu ve bu denemeye değerdi. Karıncayı yanı başaında duran küçük sehpanın üzerine koydu. Karınca karıncaLığını yapıp kaçmaya çaLıştıysa da Luci bırakmadı onu. Etrafını çevirerek karıncanın kaçmasına engeL oLdu. OnunLa konuşmaya ve onu eğitmeye kararLıydı başarabiLirse yanLızLığı sona erecekti karıncayLa tam 3 sene uğraştı. KarşıLıksızda oLsa konuştu ve dertLerini anLattı ona. Vede isim taktı karıncaya TİTO.
Bir sabah TİTO sunun ona günaydın demesiyLe uyandı Lucianno bu duyabiLeceği en muhteşem şeydi. Büyük bir heyecanLa yatağından dışarıya fırLayıp bağırmaya başLadı: Konuştun TİTO sen konuştun. Nihayet konuştun. Günaydın Günaydın binLerce günaydın dostum. Artık bir dostu vardı Lucianno nun ve bunu hiç kimse biLmiyordu. TİTO nun varLığı yazarın en büyük sırrıydı kimse duymamaLıydı. Gardiyan duymamamaLı bu rüya bitmemeLiydi bu büyük dostLuk tam 17 sene sürdü. Hiç kimse biLmedi titoyu. Lucianno TİTO ya tüm biLdikLerini öğretti. Konuşmayı okumayı yazmayı dans etmeyi şarkı söLemeyi fikir üretmeyi... BiLdiği herşeyi öğretti. Kah ağLAdıLar kah güLdüLer.
Aradan tam 17 yıL geçti ve birgün asık suratLı soğuk yüzLü gardiyan demir kapıyı araLadı. HazırLan yarın çıkıyorsun dedi beton sesLi gardiyan. Gardiyan gittikten sonra Lucianno ağLayarak karıncaya döndü "Bitti TİTO. Bitti büyük dostum. Yarın çıkıyoruz yarın özgürüz" dedi. TİTO da ağLadı. Yazar TİTO ya sordu "SöLe dostum yarın çıkar çıkmaz iLk ne yapaLım" TİTO : " GideLim bir bara ve hayvan gibi içeLim" dedi. GüLüştüLer. Sabaha kadar uyumadıLar. HayaL kurup bu fare kapanından farksız LavaboLu diktörtgenin iLk defa tadını çıkardıLar. Bir anda sanki hücre genişLemiş gibiydi.
Sabahın iLk ışıkLarıyLa son kez açıLdı demir kapı. Kapıdan çıkarken son kez geri döndü ve ranzasına baktı İtaLyan yazar. Sadece şu iki keLimeydi ağzından döküLen : "Vay bee..." dışarı çıktıLar.
TİTO Lucianno nun omuzundaydı. Sabahın körüydü ve mevsim kıştı. Kar Lapa Lapa yağıyordu. Lucianno bavuLunu havaya fırLattı ve " ÖzgürLüük" diye bağırdı. TİTO da bağırdı. Yağan kar umurLarında deiLdi. YürüdüLer kara inat yürüdüLer. ÖzgürLük sıcakLığına karmı dayanır kışmı?...
Nihayet bir barın önüne geLdiLer. TİTO sordu : "Şimdi biz buraya girebiLcekmiyiz?" avazı çıktığı kadar " biz artık özgürüz" diye bağırdı Lucianno. İçeri girdiLer. İçerde sızmış kaLmış 3-5 adamLa kasanın başında uyuya kaLan barmenden başka kimse yoktu. Bir masaya oturduLar.
Bir ara Lucianno nun gözü masanın yanındaki aynaya iLişti. Hapisten çıkarken yağtığı gibi yeniden mırıLdandı "vay bee." saçLarı bembeyaz oLmuştu yüzü buruş buruştu. YaşLanmıştı Lucianno. Tebessümüne aradan sızan bir kaç damLa gözyaşı karıştı. "barmen bize iki bira getir" diyebiLdi titrek bir sesLe. Barmen yerinden fırLayıp biraLarı getirdi bir adamın 2 bira istemesinin sebebini biLmiyordu. BiLmeside gerekmiyordu biLmekte istemiyordu zaten. BiraLArı bıraktı ve kuş tüyü kasasına geri döndü.
Lucianno omzundaki dostunu bardağın içine attı. İçtiLer. TİTO da içti. İçtikçe keyifLendiLer. Bİ ara TİTO bardaktan fırLayıp masanın üzerinde dans etmeye başLadı. ELini yüzüne koyup masanın üzerine abanmış oLan Lucianno büyük bir gururLa kendi yetiştirdiği dostunun dansını izLedi. Bir an durdu ve "ne günLerdi be TİTO" dedi. DertLeştiLer biraz sonra yine dans etmeye başLadı.
TİTO dans ediyo Lucianno korkunç bir keyifLe bu muazzam manzarayı izLiyordu. Bunu mutLaka birine anLatmaLıydı. İyi bir şey yapmanın beLkide en keyifLi yanıydı onu biriyLe payLaşmak. Ama Lucianno bu keyfi 17 sene hiç yaşamadı.
ÖzgürLüğünbu birinci gününde yıLLarca gizLi tuttuğu bu büyük ve onur verici sırrı biriLeriyLe payLaşmaLıydı. Etrafına baktı barmenden başka kimse yoktu. "Barmen barmen!" diye sesLendi. Barmen yarı uykuLu Lucianno nun masasına geLdi. Luciannı dans eden TİTO yu işaret ederek büyük bir heyecanLa " barmen şuna bi baksana şuna bi bak..." dedi. Barmen sessizce parmağını TİTO nun üzerine götürdü. " Çok afedersiniz beyefendi!" diyerek karıncayı ezdi... Lucianno için TİTO en büyük dosttu 17 yıLLık bir emnekti. Barmen içinse öLesine bir böcekti.
Herkesin karıncasına saygı duy ve asLa unutma! Herkesin karıncası en önemLidir...
saçma veya değil ama güzel:)