İhanet Aşk'ın Anayurdu .

[Düşes*]

Akıyor kalemimin kırmızı rengi durduramıyorum oluk oluk kanıyorum . Koşmaya çalışamam kalkmaya mecalim yokken elimi tutacak destek değilsin hiç olmadın ki zaten. Sen hep göz pınarlarından damlayan oldun kırmızı aktın kırmızı damladın. İçimden çıkmak ister gibi bir halin vardı her zamanki gibi (:
Hasret paçalarımdan süzülüyordu sana bitmesi gerektiğini söylerken.
Haklıydım omuzlarımdaki yük’e yardım değil yataklık ediyordun belliydi.
Korkutucuydu ama ben korkmuyordum. Korkabileceğim en büyük şeydin aşktın. Anlamsızımdın birden gelen birden gelenimdin. Şimdi hiçbirşeysin. Bi adın bi sanın melodilerden yüzüme inen bi tebessümün yanından geçmiyorsun.
Adına ihanet dedim dört harf iki heceye ilmekledim.
Ayakta uyudum mu uyutuldum mu sen gidip sahte yalanlar ile sevişirken ?
Öyle çok düşündüm ki düşünmek yetmedi.
Öyle defoluydun ki heryerinden veriyordun fireyi.
Defolu’p gitmeyi bile beceremedin ? (:
Aşk’a izin verdim kafesi açtım.
Bugün özgürsün dedim ilelebet .
İhanet’e uç kulağına fısılda dedim
Nasıl olsa altın kafese koydum haykırdın;
“memleketim memleketim!”